rozwoju zawodowego i osobistego są kompletnie wtórne w kontekście potencjału do realizacji
powtarzalnych zadań.
Kierownicy będący zwolennikami Teorii Y, działają w całkowicie odmiennym
paradygmacie kierowania. Żywią przekonanie o pozytywnym nastawieniu oraz potencjale
kompetencyjnym podwładnych wystarczającym do realizacji postawionych zadań. W związku
z tym, chętnie korzystają z partycypacyjnego stylu kierowania, budując otwarte relacje ze
współpracownikami oparte na wzajemnym szacunku i zaufaniu. W ramach takiego modelu
kierowania, pracownicy ponoszą znacznie wyższą odpowiedzialność za powierzane do
realizacji zadania. Styl kierowania oparty na Teorii Y, zachęca do przejmowania inicjatywy,
skłania ku autonomii i zaangażowaniu, minimalizując narzędzia kontroli. Atmosfera oparta na
otwartej komunikacji skłania podwładnych do podejmowania wyzwań, odpowiedzialności oraz
somodoskonalenia.
Organizacje wykorzystujące style kierowania na bazie Teorii Y, tworzą przestrzeń do
rozwoju zawodowego, awansu, skłaniają ku podejmowaniu wyzwań zawodowych. Cechuje je
wysoka dynamika działania, innowacyjność oraz zdolność do szybkiej adptacji. Zatrudnionych
pracowników określa wysoka motywacja wewnętrzna, samodzielność, kreatywność i gotowość
do podnoszenia kwalifikacji. Pracownicy identyfikują się z firmą, jej wartościami i misją oraz
darzą autentycznym szacunkiem przełożonych.
2.3.5. Koncepcje stylów kierowania opracowane na Uniwersytecie Michigan
Rozwój praktyki badawczej w obszarze zarządzania (badania funkcji i stylów
kierowania), prowadzony w amerykańskim ośrodku naukowym – Uniwersytecie Michigan,
zaowocował wyodrębnieniem kolejnej koncepcji, dwóch stylów kierowania^69 :
Styl zorientowany na zadania – charakteryzuje kierownika maksymalnie
skoncentrowanego na wyniku, mniej troszczącego się o rozwój pracowników.
Styl zorientowany na pracowników – charakteryzuje kierownika starającego się
bardziej motywować podwładnych niż kontrolować ich działania. Ten styl zakłada
także motywujące oddziaływanie na pracowników poprzez współuczestnictwo w
69
Stoner, J.A.F., Wankel, C., „Kierowanie”, PWE, Warszawa 1994., s. 386.