2.5. TEORIE SYTUACYJNYCH STYLÓW KIEROWANIA
2.5.1. Koncepcja R. Tannenbauma i W. H. Schmidta
Sytuacyjną teorią kierowania jest koncepcja R. Tannenbauma i W. H. Schmidta.
Wskazali oni, że przywódca przed wyborem stylu powinien rozważyć trzy zbiory „sił” -
występujących u kierownika, u pracowników oraz „sił” charakteryzujących daną sytuację^85.
Tannenbaum i Schmidt uważali, że dwa, zdefiniowane style kierowania stoją w
skrajnych punktach jednego kontinuum, co zbliża ich koncepcję do teorii opracowanej przez
naukowcow z Uniwersytetu Michigan. Kluczowe w rozumieniu założeń tej teorii i w
konsekwencji – modelu, jest to, że styl kierowania zależy od sytuacji i ulega zmianom (schemat
3).
Model przedstawiony jest w formie kontinuum, na jednym biegunie którego lider
posiada peną swobodę w podejmowaniu decyzji, na drugim zaś, to zespół posiada niemal
nieograniczoną swobodę w podejmowaniu decyzji.
Schemat 3. Model stylów kierowania Tannenbauma i Schmidta
Źródło: Griffin, R. W. „Podstawy zarządzania organizacjami”., Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa., 2004.,
s. 5 52.
85
Griffin, R. W. „Podstawy zarządzania organizacjami”., Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa., 2004., s.
9 - 13.