Menedżerowie o wysokim wyniku wskaźnika NPP (nastawieni na ludzi),
działali najskuteczniej w sytuacjach, gdy posiadali umiarkowaną władzę i
wpływy.
Model Fiedlera sugeruje, że efektywność lidera jest uzależniona od dostosowania stylu
kierowania (mierzonego skalą NPP), do określonej sytuacji zarządzania (zdefiniowanej przez
kombinację trzech zmiennych)^95.
2.5.4. Teoria P. Hersey’a i K. Blancharda
Koncepcją wpisującą się w nurt podejścia sytuacyjnego, jest także teoria autorstwa P.
Hersey’a i K. Blancharda opracowana w roku 1968, na Uniwersytecie w Ohio oraz jej
rozwojowa wersja „ Przywództwo Sytuacyjne SLII ”, opracowana przez K. Blancharda i jego
współpracowników^96.
Podstawowym założeniem modelu „ Przywództwa Sytuacyjnego SLII ” jest przekonanie,
iż pracownicy mogą i chcą się rozwijać oraz, że nie istnieje jeden, idealny styl kierowania, który
byłby adekwatny do każdych warunków. W tym kontekście styl kierowania musi być
dostosowany do określonej sytuacji.
W modelu zaproponowanym przez Blancharda i jego współpracowników
wyodrębniono cztery style kierowania^97 :
S1 – instruowanie,
S2 – konsultowanie,
S3 – wspieranie (coaching),
S4 – delegowanie (mentoring).95
Fiedler, F.E. „Walidacja i poszerzenie warunkowego modelu przywództwa – przegląd badań empirycznych”,
w: Scott, W.E., Cummings, L.L. „Zachowanie człowieka w organizacji”, T.II, Wydawnictwo PWN, Warszawa
1983., s. 129.; Stoner, J.A.F., Wankel, C., „Kierowanie”, PWE, Warszawa 1994., s. 39 5 - 396.; Chmielewski, W.
„Specyfika przywództwa organizacyjnego – wzorzec dla przywódców politycznych ?”. Świat Idei, 2012., s. 118-
- 96
Mączyński, J. „Diagnozowanie partycypacji decyzyjnej”., Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1998., s. 36.;
Blanchard, K., Zigarmi, P., Zigarmi, D. „Leadership and the One Minute Manager”., HarperCollins Publ. USA.,
2000., s. 108 97 - 109.;
Blanchard, K. „Przywództwo wyższego stopnia”., Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN., 2009., s. 75.