Czy warto rozwijać inteligencję emocjonalną menedżerów ? - doniesienie z badań

Tabela 7. Taksonomia stylów decyzyjnych dla rozwiązywania problemów grupowych

Symbol Definicja :

A I Menedżer sam rozwiązuje problem lub podejmuje decyzję wykorzystując do tego celu posiadane informacje.

A II

Menedżer uzyskuje niezbędne informacje od swoich podwładnych, następnie sam decyduje o

sposobie rozwiązania problemu, zbierając od podwladnych dane. Menedżer może, lecz nie

musi informować podwładnych o istocie problemu. Rolą podwładnych w procesie decyzyjnym

jest dostarczenie niezbędnych informacji menedżerowi.

C I

Menedżer omawia problem indywidualnie z wybranymi podwładnymi, uzyskuje ich opinie i

sugestie. Następnie podejmuje decyzję, która może odzwierciedlać wpływ podwładnych lub

też nie.

C II

Menedżer dykutuje problem z podwładnymi jako grupą, uzyskując ich zbiorowe opinię i

sugestie. Następnie podejmuje decyzję, która może uwzględniać wpływ podwładnych lub też

nie.

G II

Menedżer dyskutuje problem z podwładnymi. Razem z nimi poszukuje alternatywnych
rozwiązań, a następnie próbuje osiągnąć porozumienie, którą z alternatyw wybrać. Menedżer
nie narzuca grupie własnych rozwiązań, lecz skłonny jest do zaakceptowania i wprowadzenia
w życie takiego rozwiązania, ktore uzyskało poparcie całej grupy.
Źródło: Mączyński, J. „Partycypacja w podejmowaniu decyzji”., Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1996, s.
57.

Model partycypacji decyzyjnej opiera się na założeniu, że efektywność podejmowania
decyzji w organizacji jest łączną funkcją zmiennych sytuacyjnych wyrażonych w formie
atrybutów problemu decyzyjnego oraz zachowania menedżera opisywanego w kategoriach
stosowanych stylów w decyzyjnych^103.

Style decyzyjne charakteryzują się wzrastającym stopniem partycypacji. Style te
stanowią kontinuum rozciągające się od zachowań autokratycznych (AI, AII), poprzez coraz
wyższe stopnie partycypacji (CI, CII), aż do maksymalnego uczestnictwa podwładnych w
procesie podejmowania decyzji (GII). Styl GII charakteryzuje silnie wyrażona potrzeba
osiągania porozumienia (konsensusu), jest to styl kierowania o najwyższym stopniu
partycypacji podwładnych. Natomiast styl AI jest najbardziej autokratycznym stylem
kierowania. Żaden z zaproponowanych przez Vrooma, Yettona oraz Vrooma i Jago stylów, nie
ma uniwersalnego charakteru. Dlatego model partycypacji decyzyjnej stanowi podstawę do
przeprowadzenia analizy sytuacji decyzyjnej, z której wynikają określone przesłanki dotyczące
zastosowania właściwego stylu kierowania ludźmi w konkretnej sytuacji problemowej^104.

103
104 Mączyński, J. „Diagnozowanie partycypacji decyzyjnej”., Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1998., s. 14.^
Tamże, s. 15.