Czy warto rozwijać inteligencję emocjonalną menedżerów ? - doniesienie z badań

Tabela 8. Taksonomia stylów decyzyjnych dla rozwiązywania problemów

indywidualnych

Symbol: Definicja:

AI Menedżer sam rozwiązuje problem lub podejmuje decyzję wykorzystując do tego celu posiadane informacje.

AII

Menedżer uzyskuje niezbędne informacje od swojego podwładnego, następnie sam decyduje o sposobie

rozwiązania problemu, zbierając od podwładnego dane. Menedżer może lecz nie musi informować

podwładnego o istocie problemu. Rolą podwładnego w procesie decyzyjnym jest dostarczenie niezbędnych

informacji menedżerowi.

CI Menedżer omawia problem z jednym ze swoich podejmuje decyzję, która może odzwierciedlać wpływ podwładnego lub też nie.podwładnych, uzyskuje ich opinie i sugestie. Następnie

GI

Menedżer omawia problem z jednym z podwładnych, przeprowadza z nim wspólną analizę, doprowadzając

do osiagnięcia wspólnie akceptowanego rozwiazania. Zarówno menedżer, jak i podwładny mają swój udział

w opracowaniu rozwiązania, wynikający w większym stopniu z posiadanej wiedzy niż miejsca w formalnej

strukturze.

DI

Menedżer deleguje problem do rozwiazania jednemu z podległych pracowników, dostarczając mu
niezbędnych informacji oraz przekazując pełną odpowiedzialność za rozwiązanie problemu. Dowolny
sposób rozwiązania problemu przez podwadnego spotka się z akceptacją menedżera.
Źródło: Mączyński, J. „Partycypacja w podejmowaniu decyzji”., Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1996, s.
59.

Trzy spośród pięciu stylów kierowania zaprezentowanych w Tabeli 8, są wspólne
zarówno dla rozwiązywania zarówno indywidualnych, jak i grupowych problemów
decyzyjnych. W taksonomii stylów decyzyjnych dla rozwiązywania problemów
indywidualnych pojawiły się dwa nowe style GI i DI, uwzględnające kontekst indywidualnej
relacji pomiędzy menedżerem a podwładnym.

Styl GI opiera się na konsensusie zawartym pomiędzy menedżerem, a jego
podwładnym, przyjmuje więc postać wspólnie podjętej (grupowej de facto) decyzji przez
menedżera i podległego mu pracownika.

Styl DI bazuje natomiast na oddelegowaniu odpowiedzialności za podjęcie decyzji
podwładnemu. Pracownik zatem, dysponuje pełną autonomią decyzyjną oraz pełną
odpowiedzialnością za jakość oraz charakter zaproponowanego rozwiązania. Ten styl zapenia
maksymalny wpływ pracownika na podejmowanie decyzje, ma więc charakter pełnej
partycypacji w podejmowaniu decyzji.

Istotną rolę w procesie wyboru odpowiedniego stylu decyzyjnego pełni siedem zasad
decyzyjnych. Trzy zasady koncentrują się na celu ochrony jakości decyzji (zasada kompetencji,
zgodności celów oraz nieustrukturalizowanego problemu), natomiast kolejne cztery,