zespołu, w kontekście realizacji wypracowanego rozwiązania. Styl konsensualny posiada dwie
odmiany:
o Styl konsensualny „przewodniczący” – Lider dzieli się problemem ze
współpracownikami na spotkaniu grupowym. Koordynuje dyskusję i przewodniczy
jej. Razem tworzą i oceniają możliwe rozwiązania i próbują wypracować takie, które
zostaną zaakceptowane przez wszystkich. Styl ten opiera się na założeniu, iż lider
przewodniczy spotkaniu i moderuje wspólny proces dochodzenia do wypracowania
rozwiązania problemu. Wszyscy członkowie zespołu zabierają głos, pełnoprawnie
uczestnicząc w poszukiwaniu rozwiązania. Członkowie zespołu generują pomysły,
lider jest jednym z członków zespołu o równoprawnym statusie. Ten styl kierowania
i podejmowania decyzji pozwala na pełne wykorzystanie potencjału zespołu, pracę
w modelu „burzy mózgów”, angażującą uczestników, budującą poczucie sprawstwa
i współodpowiedzialności.
o Styl konsensualny „gracz zespołowy” – Lider dzieli się problemem za zebraniu
zespołu, bez zdefiniowanej roli przewodniczącego lub roli definiowanej rotacyjnie,
wspólny proces generowania pomysłów i wypracowywania rozwiązania,
zaakceptowanego przez wszystkich. Styl ten jest stylem opartym na schemacie
demokratycznego zarządzania, którego paradoksalnym rezultatem jest to, że lider
zyskuje większą władzę w zespole rezygnując ze sprawowania kontroli. W tym
modelu Lider staje się członkiem zespołu, którego głos jest równoprawny z opiniami
pozostałych uczestników. Rolą lidera jest organizacja spotkania zespołu i
przekazanie przewodnictwa wyznaczonemu współpracownikowi lub inicjacja pracy
bez formalnego przewodnictwa. Intencją tego stylu kierowania i podejmowania
decyzji jest stworzenie wspólnej wizji zespołu, charakteryzującego się wysokim
poczuciem współodpowiedzialności, posiadaniem sprecyzowanego celu, poparciem
dla wspólnie wypracowanych rozwiązań. Wysoka jakość decyzji może wynikać z
synergicznego efekty zintegrowanej pracy zespołowej, ponieważ rozwiązanie
uwzględnia szeroki kontekst różnorodnych opinii i punktów widzenia. Ostateczny
rezultat pracy zespołowej, dzięki krytycznej analizie wielu osób, okazuje się często
dojrzalszy niż efekt indywidualnej pracy eksperta. Ujemną stroną tego stylu jest jego
czasochłonność, warto jednak pamiętać o jego wyraźnych atutach w kontekście
stwarzania perspektyw dla rozwoju zespołu.