Istota osądu menedżerskiego, sprowadza się w tym kontekście do analizy
preferowanego przez lidera stylu kierowania (nastawiony na ludzi, bądź autorytarny –
nastawiony na zadania), w odniesieniu do trzech grup czynników sytuacyjnych^138 :
Charakter relacji lidera z podwładnymi – determinujący pozycję lidera, zaufanie
i szacunek jakim, obdarzają go podwładni, określajacy realny potencjał
perswazyjny lidera.
Struktura zadań – stopień klarowności i ustrukturalizowania zadań jakie
otrzymują podwładni do realizacji.
Pozycja władcza – definiująca zakres posiadanej władzy i uprawnień
organizacyjnych menedżera.
Koncepcja Fiedlera zakłada, iż nie jest możliwe przyjęcie jednoznacznej tezy o
efektywnym, bądź nieefektywnym przywódcy, można jedynie mówić o liderze efektywnym w
danej sytuacji i nieefektywnym w innym typie sytuacji^139.
Badania przeprowadzone przez Fiedlera wykazały, iż liderzy autorytarni zachowywali
efektywność w sytuacjach, gdy dysponowali wysoką władzą i wpływami oraz w sytuacjach gdy
posiadali niską władzę i wpływy. Natomiast menedżerowie nastawieni na ludzi byli efektywni
w sytuacji, gdy posiadali umiarkowaną władzę i wpływy^140.
3.1.4. Koncepcja Przywództwa Sytuacyjnego II (SL II) Blancharda i współpracowników
Podstawą koncepcji „Przywództwa Sytuacyjnego SLII” jest założenie charakteryzujące
sytuacyjne teorie kierowania, iż nie istnieje jeden, uniwersalny styl kierowania, który byłby
adekwatny do każdej sytuacji. W modelu SLII styl kierowania musi być zatem dostosowany do
określonego poziomu rozwoju kompetencji pracownika.
138
Chmielewski, W. „Specyfika przywództwa organizacyjnego – wzorzec dla przywódców politycznych ?”.
Świat Idei, 2012., s. 118 139 - 119.
140 Mączyński, J. „Partycypacja w podejmowaniu decyzji”., Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1996., s. 31.^
Mączyński, J. „Diagnozowanie partycypacji decyzyjnej”., Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1998., s. 28 -
29.