Motto:
„Lider to ktoś, kto czuje się odpowiedzialny za odnajdowanie potencjału w ludziach i
procesach...”
Brene Brown
II. STYLE KIEROWANIA CZYLI PRAKTYCZNY WYMIAR
PRZYWÓDZTWA
2.1. DEFINICJE STYLÓW KIEROWANIA
Styl kierowania można zdefiniować, jako zestaw względnie trwałych i celowych
sposobów oddziaływania kierownika na podległych pracowników, w celu skłonienia ich do
wykonywania zadań organizacyjnych^42.
Zasadniczymi elementami składowymi stylów kierowania są metody, sposoby i techniki
oddziaływania kierownika na podwładnych, wykorzystywane w sposób świadomy i celowy,
bezpośrednio odnoszące się do relacji interpersonalnych.
Styl kierowania jest więc rodzajem relacji interpersonalnej opartej na wpływaniu
menedżera na podwładnych i ukierunkowania ich działania na realizację określonego celu^43.
D. McGregor definiuje styl kierowania, jako sposób radzenia sobie menedżera z
organizacyjną rzeczywistością, powstały w wyniku podejmowanych prób i błędów^44.
W. Kieżun określa styl kierowania, jako zestaw różnych technik kierowania, które
rozumiane są jako zestawy bodźców za pomocą których przełożony wpływa na podwładnych^45.
42
43 Mroziewski, M. „Style kierowania i zarządzania”, Wyd. DIFIN, Warszawa 2005., s. 59.^
44 Tannenbaum, R., Weschler, I., Massarik, F. „Leadership and Organization”., McGraw-Hill., N.Y. 1961., s. 24.^
45 McGregor, D. „The Professional Manager”., McGraw-Hill, N.Y., 1967., s. 68.^
Kieżun, W., Kwiatkowski, S. „Style zarządzania. Teoria i praktyka”., Wyd. „KiW” Warszawa, 1977., s. 118.