Dla R. W. Griffina styl kierowania to względnie trwały i powtarzalny sposób
oddziaływania przełożonego na zachowania podwładnych, poprzez wykorzystywanie zbioru
metod i technik kierowania ludźmi w procesie wykonywania funkcji i władzy kierowniczej oraz
realizowania roli organizacyjnej^51.
Dokonując podsumowania, należy podkreślić, iż naukowe definicje stylu kierowania
akcentują znaczenie poniższych składowych tego pojęcia:
Intencjonalny, celowy akt działania menedżera.
Wynikający z pełnionej funkcji (kontekst sprawowanej władzy organizacyjnej).
Relacyjny, interakcja pomiędzy przełożonym, a podwładnymi.
Trwały i charakterystyczny dla danego menedżera sposób zachowania oparty na
różnych formach perswazji, bazujących na wykorzystaniu zróżnicowanych technik
i metod oddziaływania.
Zorientowany na realizację celów organizacyjnych.
Inaczej jeszcze podszedł do tego zagadnienia J. Zieleniewski^52 , precyzując czynniki
formujące styl kierowania w instytucjach gospodarczych (tab.4).
Tabela 4. Czynniki formujące styl kierowania wg. J. Zieleniewskiego
Wyróżniki : Czynniki :Rodzaj (typ) produkcjipoziom zagrożenia, stopień trudności pozyskania zasobów ludzkich,
rzeczowych, finansowych, informacyjnych, stopień algorytmizacji
czynności działań.
Charakter pracy stopień twórczości / samodzielności i niezależności, złożoność pracy.
Stabilność instytucji stopień i zakres formalizacji więzi organizacyjnych, poziom wymaganejadaptacji do zmian otoczenia.Cechy i dyspozycje kierownika nastawienie do pracy, wykształcenie, zdolność analizy i oceny, ambicje/ aspiracje, doświadczenie, wartości kulturowe / subkulturowe.
Cechy i dyspozycje
podwładnychkwalifikacje, wykształcenie, umiejętności, dążenie do samodzielności,
samorealizacji, interesy, potrzeby, oczekiwania, zdolność uczenia się.51
Griffin, R. W. „Podstawy zarządzania organizacjami”., Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa., 2004., s.
55352 - 557.
Zieleniewski, J. „Organizacja i zarządzanie”, PWN, Warszawa 1981., s. 31.