Czy warto rozwijać inteligencję emocjonalną menedżerów ? - doniesienie z badań

potwierdzenie tezy, iż liderzy posługujący się stylami pozytywnie oddziałującymi na emocje
uzyskiwali wyraźnie lepsze wyniki finansowe niż ci, którzy z nich nie korzystali^74.

Autorzy opracowali zestaw sześciu stylów kierowania oraz zdefiniowali, w jaki sposób
wpływają na atmosferę w zespole. W opinii autorów, zaprezentowana przez nich koncepcja
stylów kierowania, jest o tyle nowa, iż umożliwia bezpośrednie dostrzeżenie, w jaki sposób
każdy ze stylów wpływa na atmosferę panującą w organizacji, a tym samym na efektywność
podejmowanych działań.

Tabela 6. Style kierowania według Golemana, Boyatzisa i McKee

Styl Kierowania: W jaki sposób oddziaływuje? Wpływ na atmosferę? W jakiej sytuacji jest efektywny?

WIZJONERSKI

(visionary)

Pociąga ludzi ku

realizacji wspólnej wizji.

Bardzo silnie

pozytywny.

Kiedy zmiany

wymagają nowej wizji

albo, gdy potrzebny jest

wyraźny kierunek

działania.

TRENERSKI

(coaching)

Łączy potrzeby

pracowników z celami

organizacji.

Bardzo pozytywny.

Kiedy trzeba pomóc

pracownikom nauczyć

się nowych, trwałych

kompetencji, aby mogli

rozwijać efektywność

własnej pracy.

AFILIACYJNY

(affiliative)

Buduje harmonię

poprzez tworzenie więzi

międzyludzkich.

Pozytywny.

Kiedy należy usunąć

konflikt w zespole.

Zmobilizować do

działania w trudnym

momencie albo

wzmocnić poczucie

więzi.

DEMOKRATYCZNY

(democratic)

Docenia wkład każdego

pracownika i uzyskuje

zaangażowanie poprzez

współuczestnictwo i

współdecydowanie.

Pozytywny.

Kiedy należy

doprowadzić do zgody,

podjęcia wspólnej

decyzji, zaangażowania

wszystkich członków

zespołu.

NADAJĄCY TEMPO

(pacesetting)

Wyznacza ambitne i

inspirujące cele

Ponieważ zazwyczaj

bywa wykorzystywany

nieumiejętnie, wywiera

na ogół bardzo

negatywny wpływ.

W celu uzyskania

bardzo dobrych

wyników od

zmotywowanego i

kompetentnego zespołu.

74

Boyatzis, R., Goleman, D., McKee, A., „Naturalne przywództwo”, J.Santorski - Wydawnictwo Biznesowe,
Warszawa, 2002., s. 73-78.