Tuis. 10

130 tuis Oktober 2017

agterblad

Riana Scheepers onthou dié maand hoe opmerklik die

vreugde van oorwinning kan wees.

Riana [email protected]

Illustrasies

Paula Dubois

Dit is Oktobermaand en koud die Europese winter het vroeg

gekom. My man moet vir ’n sakebesoek Switserland toe gaan

en ek kry die geleentheid om saam met hom te reis.

Switserland is onwerklik mooi. Berge mere bome die eerste

sneeu op die hoogste bergpieke. Terwyl my man werk geniet ek

met oorgawe alles wat ek beleef.

Op die vooraand van ons terugkeer bly ons oor in ’n klein

hotelletjie in ’n weggesteekte dorp tussen die berge. Ons kamer

kyk uit op ’n glinsterende meer. Ek is saam met die mens by wie

ek die graagste wil wees in ’n pragtige omgewing. Ek besef hoe

bevoorreg hoe gelukkig ek is.

Daar’s min gaste in die hotel. Die somerbesoekers is reeds

lankal weg en daar is nog nie genoeg sneeu wat die ski-

entoesiaste na die berge toe lok nie. Tydens aandete is dit net

ek en my man by ’n klein tafel en ’n groep van ongeveer twintig

vroue aan ’n lang tafel.

Ons drink wyn ons eet die heerlikste geregte. Wortelsop met

’n sweempie gemmer kalfsvleis ’n verruklike verskeidenheid

kaas en o ... appeltert met baie appels en bros krummels

soutkaramel en dik dik room. In dié koue het ’n mens dit nodig

dink ek my skuldige gewete dood.

Terwyl ons eet begin die groep vroue aan die lang tafel

my al hoe meer interesseer. Dis mooi vroue die jonges met

appelwange én die wat heelwat ouer is. Hulle is vrolik en geniet

mekaar se geselskap sonder om luidrugtig te wees. Dit is

duidelik dat hulle ’n gemeenskaplike belang het maar wat?

Kennelik is dit nie vriendinne op ’n henneparty nie. Te oordeel

aan hul kleredrag en juwele is hulle ook nie almal in dieselfde

ekonomiese of sosiale klas nie. Maar hoe sal ek ook kan

oordeel want só goed ken ek nie die Switserse samelewing nie.

Die voor die hand liggende rede vir die vroue se

teenwoordigheid is sekerlik dat hulle ’n konferensie of

werksessie bywoon. Maar wat sal hul beroep wees?

Eiendomsagente? Regsgeleerdes? Maar dan sal daar mos

mans ook teenwoordig wees. Skoonheidsdeskundiges dalk?

Verpleegsters? Watter beroep word deesdae uitsluitlik deur

vroue beoefen?

Op die ou einde kan ek en my man glad nie dink wat dié

groepie oulike vroue se beroep of die rede vir hul besoek is nie.

Die enigste gemeenskaplike eienskap wat hulle wel deel is dat

hulle gelukkig is. En dié is baie duidelik want hulle lag en

gesels vrolik hulle klink hul wynglase hoog gelig hulle eet met

smaak vertel grappies en staaltjies – in ’n taal waarvan ek nie

een woord verstaan nie. Hoe meer ek hulle dophou hoe meer

geniet ek wat ek sien: ’n tafel vol gelukkige vroue.

“Sien jy” sê ek vir my man “sien jy nou mooi duidelik wat die

verskil is tussen mans en vroue?”

“Is daar ’n verskil?” terg hy my.

“As dit ’n groep mans was sou dit heeltemal anders gewees het.

Hulle sou te veel gedrink het geraas het hulle sou die ander

mense in die eetsaal gepla het!”

“En jy maak jou nooit skuldig aan stereotipes nie nè?” lag hy.

Toe ons opstaan om te loop kuier die vroue nog een stryk deur.

Ek glimlag vir hulle toe ons verby hul tafel stap. Op die ingewing

van die oomblik gaan staan ek agter een van die vroue sit my

hande op haar skouers.

“Ek kan sien dat julle gelukkig is” sê ek in Engels “en julle

vrolikheid vanaand het mý ook gelukkig gemaak!” En toe loop ek.

Die volgende oggend eet ons haastig ontbyt ons moet vertrek.

Toe ons by die eetkamer uitstap kom iemand na my toe. Dit is een

van die vroue van die vorige aand ’n vrou in haar vroeë dertigs

sien ek. Sy wil nie pla nie sê sy vir my maar sy wil net dankie sê.

Sy vat my hand.

“Waarom?” vra ek verbaas.

“Omdat jy raakgesien het dat ons gelukkig is” sê sy. “Ons

het almal borskanker gehad maar ons het dit oorwin. Ons is

dankbaar.”

Sprakeloos bly ek staan. Die vrou het reeds weggedraai terug

na haar ontbyt.

Ons is daar weg. En gelukkig is my liefdevolle man by my teen

wie se skouer ek my hart kan uithuil.

’n Lang tafel vol

gelukkige vroue