moderne slavernij: kwetsbare mensen
misbruiken om geld te verdienen. Dat
fenomeen moet opnieuw een prioriteit
worden in ons land.
Merkt de politie nog nieuwe prostitutie-
trends op?
GARBAR: Sinds een jaar tot anderhalf
jaar zien we opnieuw een toename van
shemales uit landen als Brazilië, Venezu-
ela, Uruguay en Paraguay. Ze duiken op
in steden als Brussel, Brugge, Gent,
Antwerpen en Charleroi. Soms trekken
ze van stad naar stad: de ene week hier
op het trottoir, de andere week daar
achter het raam. Komen ze op eigen
initiatief of worden ze gestuurd door
criminele groeperingen? Dat is nog
onduidelijk. We houden het fenomeen in
de gaten. Feit is dat sommige shemales in
Europa als prostituee werken om de
operaties terug te betalen die ze in
Latijns-Amerika hebben laten uitvoeren.
Welke klemtonen wilt u leggen als
nieuwe chef van de cel mensenhandel?
GARBAR: Criminele groeperingen wer-
ken grensoverschrijdend, en dus moe-
ten speurders ook meer internationaal
samenwerken. In België ontbreekt het
nog aan die reflex. Het is soms al moei-
lijk om tussen arrondissementen de
krachten te bundelen, of tussen het
noorden en zuiden van het land. Maar
we komen er wel. We zullen móéten.
Op Europees niveau zijn we erg
bezorgd over de uitbuiting van min-
derjarigen uit de Roma-gemeenschap
die door criminele groeperingen uit de
Balkan worden ingezet om in West-Eu-
ropa diefstallen te plegen. Het pro-
bleem is dat die kinderen in een huis
worden ondergebracht in pakweg
Spanje en dan in een land als Frankrijk
moeten gaan stelen. Ook dat verplicht
ons om op Europees niveau samen
te werken.
Treft u die kinderen ook aan in België?
GARBAR: Helaas wel. Veel kan ik er niet
over kwijt, want het gaat om een dossier
dat we recent hebben gelanceerd. Een
moeder had laten weten dat haar twaalf-
jarige dochter verdwenen was. Uitein-
delijk bleek dat ze haar eigen kind had
verkocht aan een criminele organisatie
om in Europa diefstallen te plegen. Voor
500 euro! Dat meisje is opgedoken in een
Belgisch onderzoek. En zo kennen we
nog enkele gevallen.
Begrijp je nu waarom het zo belang-
rijk is om weer meer aandacht te hebben
voor de strijd tegen mensenhandel? l
Ze noemt zichzelf Lana.
Ze is tweeëndertig jaar, komt
uit de buurt van de Chinese
havenstad Tianjin en werkt
als escort in en rond Gent.
Dit is haar verhaal.Tien jaar geleden ben ik
naar België gereisd. Zonder veel
nadenken, je bent jong en wilt
plezier maken. Mijn vriendin-
nen en ik hadden niet het plan
om te blijven. Maar toen
raakte ik zwanger van een
Belgisch-Italiaanse man. Dat
maakte de terugkeer moeilijk:
hoe zou ik dat kind ooit officieel
geregistreerd krijgen? En bouw
in China maar een leven op als
onopgeleide alleenstaande moe-
der. Ik besloot te blijven, mijn
zoon is nu negen. Mijn ex-man
en ik delen het hoederecht, ik
werk alleen als hij er niet is.
Mijn kind is de reden om hier
te blijven: hij zit hier op school,
heeft een normaal leven en is
al naar zijn familie in China
gegaan. Dat vond hij leuk,
voor even toch.
Mijn ex en ik zijn al lang
niet meer samen. Dus moest ik
wel aan een inkomen denken,
maar mijn talenkennis is niet
geweldig – wat Engels, een paar
woorden Nederlands. Waarom
dit werk? In China werkte ik
een bar, meedrinken met de
klanten. En af en toe wat meer.
Ik had er geen erg in, dacht er
vooral niet te veel over na. Zo
gaat dat, hè? Natuurlijk zou ik
een andere goedbetaalde baan
verkiezen, maar daarvoor heb
je meer diploma’s nodig.
Ik werk nu alleen via het
internet. Het goede daaraan is
dat niemand kijkt hoeveel je
werkt, en dat je kunt kiezen.
Op geheime nummers en tekst-
berichten reageer ik niet – je
weet niet wie die mensen zijn.
De klanten zijn tussen twintigen zestig jaar oud, maar leeftijd
maakt voor mij niet uit. Zolang
ze maar vriendelijk zijn.
Gevaarlijk zou ik dit werk niet
noemen, wat dat betreft is het in
België niet anders dan in China.
Vervelende of agressieve lui heb
je overal. En ik weet ook niet of
de klanten per se Belgen zijn,
voor mij zijn het allemaal Euro-
peanen – net zoals jullie nog
geen Koreaan van een Chinees
kunnen onderscheiden. Soms
bellen er ook Chinezen. Het
maakt mij niet uit, je moet
gewoon voorzichtig zijn.
Ik ga af en toe naar China.
Mijn oudere zus heeft gezond-
heidsproblemen, ik wou dat ik
er vaker heen kon. Thuis vra-
gen ze me voortdurend wanneer
ik eindelijk terug zal keren. Of
ze weten wat ik doe? Dat kan
me volstrekt niet schelen, ieder-
een moet zijn eigen weg vinden.
Ik ben tevreden met mijn
huidige leven, maar ik weet: ik
kan niet eeuwig blijven doen
wat ik nu doe. In de toekomst
zal ik nog wel een nieuwe echt-
genoot zoeken. Tot het zover is,
ben ik blij dat ik niet de hele
tijd verantwoording hoef af te
leggen. Ik ben mijn eigen baas.
Het enige vreselijke in België
is het eten. Er is hier zo ontzet-
tend weinig te krijgen, en de
importregels zijn bijzonder
streng. De helft van de pakjes
van thuis komt niet aan. Ik heb
het gevoel dat Europeanen met
cornflakes en boterhammen
tevreden zijn, terwijl we in
China een enorm verfijnde
keuken hebben, met veel uit-
gesproken smaken. Hier is alles
ontzettend flets.
Is er de laatste tijd een
toevloed van Chinese meisjes?
Dat gevoel heb ik niet. Ze zijn
er, zeker, maar het leeuwendeel
van de vrouwen in mijn bran-
che komt uit Thailand.EEN CHINESE ESCORT GETUIGT
‘ER IS MAAR ÉÉN DING
VRESELIJK IN BELGIË:
HET ETEN’ Door CATHERINE VUYLSTEKE