TEKSTEVELINE KARMANmijn familie steeds vaker. Ik meed iedereen
en verzon excuses. Druk, klus in het
buitenland... ik heb zelfs een burn-out
gefaked. Mijn ouders gaven geld en zagen niet
dat mijn belabberde look niet kwam door een
burn-out, maar omdat ik volledig brak was
van alle pillencocktails en het doorsnuiven.
Vr iend in nen gebr u i k ten o ok, wel i s wa a r ve el
minder. Niemand had door hoe belachelijk
veel ‘snoep’ ik wegwerkte; het lukte me
simpelweg om te blijven functioneren. Wanneer
ik voelde dat ik een sterk verhoogde hartslag
had of als ik lichamelijk compleet uitgeput
was, deed ik het een dag of vijf rustig aan,
werkte mijn sociale contacten bij, om
vervolgens weer in het nachtleven te duiken.
Ik vond het fantastisch, dat is het rare. Geen
moment dacht ik na over de gevolgen. Ik
ging als een komeet, was succesvol. En zoveel
mensen om me heen gebruikten toch?”AFKICKEN MET CAKE
“Tot ik merkte dat er over me werd
gepraat. Ik werd nagewezen, mensen
noemden me meesmuilend ‘Harry in de
Warrie’. Ik ben resoluut gestopt met alle
drugs. Ik nam één vriendin in vertrouwen en
vroeg haar drie weken bij me te komen
logeren. Ik moest al mijn bankpasjes en mijn
telefoon inleveren, en wanneer ik vervelend of
zelfs agressief werd, nam ze me mee om te
wandelen. Na drie weken werd ik veel
helderder in mijn hoofd. Ik zag hoeveel ik had
gemist, zoals de verloving van een nichtje.
Mijn eten smaakte beter en ik kreeg weer
plezier in koken. Met mijn vriendin bakte ik
zoveel boterkoek en cake, dat we het op het
laatst maar weggaven. Een andere vriendin
introduceerde me in het geocachen, een soort
wandeling waarbij je een verrassing vindt. Ik
zie nu hoe mooi de natuur is. Behalve mijn
vriendin weet niemand over mijn vroegere
drugsgebruik. Nog steeds ondervind ik
dagelijks de gevolgen: cocaïne remt de af braak
van XTC in de lever, waardoor de schadelijke
effecten voor lever en hersenen toenemen.
Ik vergeet veel, raak spullen makkelijk kwijt
en mis hele maanden in mijn geheugen.
Mijn gebit is zo verslechterd dat ik twee
implantaten nodig heb. Ook mijn IQ is
gedaald. Op de middelbare school werd ooit
130 gemeten. Een half jaar geleden was dat- Eens per maand rook ik een joint,
verder blijf ik overal van af. Na twee
glazen wijn, wanneer de eerste tintelingen
komen, stop ik acuut. Ik wil helder blijven.
Bijna twintig jaar feestvieren heeft veel van
me afgepakt. Ik ben minder ad rem, heb
concentratiestoornissen en vergeet veel. Ik heb
spijt als haren op mijn hoofd. Ik ben mijn
eigen proefkonijn geweest, en nu ik de uitslag
weet, heb ik er alles voor over om de tijd terug
te draaien.”
“OP MIJN veertiende worstelde ik met mijn
geaardheid. In het kleine dorp waar ik woonde,
draaide alles om ‘erbij horen’: zoenen achter de
kerk en een spijkerjack waren de standaard.
De enige homo die ik kende werd uitgejoeld.
Hoe kon ik mijn klasgenoten ooit vertellen
dat ik lesbische gevoelens had? Ik schepte op
over verzonnen vriendjes, droeg crop tops, en
dronk zoete wijn. Inwendig kwijnde ik weg.
Om toch een uitlaatklep te hebben, kocht ik
van de broer van een vriendin zakjes wiet die
ik achter onze schuur oprookte, terwijl ik
fantaseerde over ‘later’. Mijn ouders merkten
niets in hun ratrace naar een zitgrasmaaier en
plezierjacht. Zolang ik op school goede cijfers
haalde, was het goed.
Ik ging in Nijmegen studeren en huurde bij
een hospita een bovenetage. Ze had een vriend
in het buitenland, dus ik was vaak alleen.
Eindelijk kon ik mezelf zijn. Overal vond ik
coffeeshops en gaybars, en de Vierdaagsefeesten
waren extatisch. Geen geroddel, geen verplicht
gedoe. Ik was dolgelukkig. Al snel ging ik uit
tot ik erbij neerviel. Ik ontdekte dat ik nóg
langer kon feesten als ik XTC, poppers of
speed gebruikte. Was ik vrolijk, dan werd ik
daarmee nóg blijer. En als mijn studie even
niet lukte, loste cocaïne de vermoeidheid op
en werd ik weer helder in mijn hoofd. Mijn
diploma haalde ik met twee vingers in mijn
neus, en dat maakte me overmoedig. Soms
vertrok ik op vrijdagmiddag naar een feest en
kwam ik maandagmorgen pas thuis. Dan
douchte ik, trok schone kleren aan, en rookte
’s avonds weer minimaal twee joints om ‘bij
te komen’.
Natuurlijk zagen mijn ouders wanneer ik
thuis kwam dat ik eruit zag als een zombie
met mijn grauwe huid en wallen onder mijn
ogen. Ik leefde op vanillevla en pizza. Maar ik
hield vol dat ik gelukkig was en dat alles
goed ging. ‘Moet je niet eens trouwen?’ vroegWAKE UPCALL
‘BIJNA TWINTIG JAAR
FEESTVIEREN HEEFT
VEEL VAN ME AFGEPAKT’
Naam^
Harmke (35)
Relatie single
Beroep^
freelance
fotograaf