❖ Απάντηση δεύτερη
Εσπερινός στη ζωή σου.
Τα γκέμια τ’ αλόγου χαλαρώνεις, δεν έχεις άλλωστε
μακρινό ταξίδι, το τέλος ζυγώνει.
Συλλογιέσαι το αύριο, τη φωτεινή κηλίδα της ζωής, το
πέρασμά της από δύσκολα μονοπάτια.
Αναπολείς τους τρυγητές του κορμιού σου, νιώθεις
ακόμη τις χειροπέδες που έδεσαν μ’ όνειρα ψεύτικα τη
ζωή σου, λυπάσαι για όλα εκείνα που δεν πρόλαβες να
κάνεις.
Τα πέταλα του αλόγου αντηχούν μονότονα στο
πλακόστρωτο κι έρχονται μνήμες χαρούμενες
ξεχασμένες στα βάθη της θύμησης.
Είναι η φύση μας θαρρείς ζυμωμένη έτσι, ώστε να
εξωραΐζει τις εικόνες του παρελθόντος.
Ξαφνικά σώπασε το τιτίβισμα των πουλιών που
εξυμνούσε την άνοιξη και τα τρεμάμενα χέρια της μοίρας
κρατούν μ’ αγωνία το κερί της ζωής να μη σβήσει.
Ο χειμώνας και η τελευταία ανηφοριά έφτασαν.