Przystanek Politechnika

niby to zmarszczki od nadmiaru uśmiechania się, jednak
uśmiechniętymwidywanogowzględnierzadko.

• Zawszedobrzesięuczył –westchnęłaAmelija. –chodził
  domojegoliceum,właśniejeukończył.


• Jakiprofil?


• Mat-fiz-inf.


• Czemumnietoniedziwi?


• Wybierasięnapolitechnikę.


• Dokąd?


• Do Poznania, zapewne. Dam sobie rękę uciąć, że na
  informatykę.


• Tam,gdziety?


• Oiledobrzezdammaturęztychprzedmiotówścisłych.
  Amelijizrobiłosięnienażartysłabo.Gorączkowospojrzała
  za plecy by sprawdzić, jak daleko idzie Antonina. Dzieliło
  ichokołostometrów.


• Cóż... – kontynuowała dziewczyna. – szkoda, że się nie
  przywitał.Możejakierowałampowitaniewwiększejczęści
  doMałgorzaty,aleon...umówmysię.Tonietak,żezJanem
  niemam nicwspólnego; ilelat wspólnienależeliśmy dotej
  grupy?!Wie,kimjestem,wie,żejawiem,kimjeston.Brak
  misłównategoczłowieka.


• Przejęłaś się – zauważył Aureliusz i spojrzał jej w oczy
  głębiej, niż spoglądał w nie kiedykolwiek sam pan
  antyświata.


• Możetrochę.BoJantodziwnyjest.Poczekamyzaciotką?
  Skonfundowany chłopak przystanął u boku Ameliji. W
  milczeniu czekali, aż Antonina ich dogoni, ale człapała ze
  stulitrowym plecakiem bardzo wolno. Z racji tego, że na
  plecachichobojguzalegałypodobnetobołki,zdjęlije.


• Aureliuszu–zwróciłasiędońmłodaRiekowa.–powiem
  ci coś ważnego, tylko obiecaj, że nie będziesz dopytywał
  mnieoszczegóły.
  Ująłponownie jejrękęi potrząsnąłją. Przymknął oczy, jak
  to miał w zwyczaju, po czym uśmiechając się od ucha do
  ucha, jakbymającnadzieję najakieś magicznewyznanie –
  pokiwałtwierdzącogłową.