Przystanek Politechnika

się w pokoju z pianinem, chyba, że siadał do niego sam
Mateusz, by zabawiać tarzających się tu i ówdzie pijanych
ludzi własną interpretacją utworów zespołu Queen. Wtedy
wszyscy milczeli, a gra niebędąca fałszem zdawała się
anomaliąwichuszach.
Tomasz Student znalazł się natej imprezie, ponieważ
musiał w jakiś bliżej nieokreślony sposób poznać się z
Mateuszem. Ameliji nie udało się dociec, co stanowiło
kolebkę ich relacji, jednak jego obecność ucieszyła ją.
Wcześniej przez 6 lat chodziła z Tomaszem do szkoły
podstawowej,apotem,przezkolejne 3 lata–dogimnazjum
w Lubowie. Ich losy bywały niejednoznaczne, na krótko
przed rozpoczęciem okresu meilensteinowskiego,
dziewczyna z wzajemnością darzyła go platoniczno –
romantycznym uczuciem, w późniejszym czasie kwitła
między nimi raz przyjaźń przeplatana z pożądaniem, raz
niechęć przeplatana jawną odrazą, jednak niewystarczająco
dużą, bynarodził sięzeńantagonizm. Tomaszdostałsiędo
jednego z najlepszych poznańskich liceów i zamieszkał na
stancji. Rzadko wracał do starego domu, choć nie żyło mu
się w nim źle, po prostu wolał szerszy świat. Ukrócił
kontakty z wszystkimi dawnymi znajomymi, dlatego
zdziwiła go informacja o tym, że Amelija niecały rok
wcześniej przeprowadziła się z Lubowa do Złotej
Wektorowej. Jej język rozwiązał się po dwóch piwach.
Rozmawiała z Tomaszem o ich nowych życiach, gdy
jednocześnie kwestia od kilkunastu miesięcynapowrótnie
dająca jej spokoju zaczęła wołać o wygłoszenie jej przed
publiką. Osiągając idealnie błogi, obojętny na wszelkie
moralitetystan,AmelijaskupiającnasobieuwagęTomasza,
Mateusza, innych pianistów i towarzyszących im lwiej
części klasy medycznej, anawet i samegoSergiusza w tle,
powiedziała:
JachybawciążkochamJanaMeilensteina.
Dziwiła się, że wyznanie to spotkało się z jakąkolwiek
reakcjązczyjejkolwiekstrony.Zamilkliwszyscy,aprzecież
tylko Tomasz wiedział, kim Jan był w ogóle oraz kim był