Przystanek Politechnika

laty przybudówkę pałacu założycielskiego rodu miasta, a
zatem z pokolenia na pokolenie przekazywany był z rąk
jednychRiekowychdorąkdrugichRiekowych.Fundatorem
zarówno pałacu, jak i wyżej wymienionego kościoła był
wnuczekFlawija,którywzbogaciłsięnawojnie.
Na przestrzeni lat przybudówka miała różne zastosowania.
Pełniła rolę wozowni, stajni, gospodarstwa, a nawet sali
bankietowej. Pałac do czasów I Wojny Światowej był
miejscem zamieszkania rodu. Opuścili go ze względu na
strzelaninę w 1917 , dla własnego bezpieczeństwa. Kupili
kamienicę w centrum tego rozwijającego się miasta i to w
niejmieszkająwniejdodziś.
W 2017 w głównej częścipałacuotwartebyłoprzedszkole,
doktóregoswegoczasuchodziliwszyscyurodzeniw latach
dziewięćdziesiątychXXwiekuipóźniej.
Amelija, jej kuzyn, Radzio, Tomasz Student i rodzeństwo
Kowalskich-Meilensteinów zostali wychowani właśnie w
tym miejscu, nie zdając sobie sprawy z jego historii, nie
zważającna to, żeprzedstomalatypo dębowychschodach
przechadzała się elegancko ubrana, małomiasteczkowa
arystokracja, otaczająca się pięknymi przedmiotami
namiętnie przywożonymi z dalekiego Kuzbasu, które
ostatecznietrafiłydomuzeumhistorii.
Przybudówka pałacowa nie była renomowana od dekady.
Nie można było liczyć na to, że Antonina wyjdzie z
inicjatywą i wynajmie ludzi do odnowienia murów z
sypiącej się już powoli cegły, czy też wymieni szklane
gabloty będącew nie najlepszym stanie nanowe. Nie było
natofunduszy. Pośmierci siostry uczyniłamuzeum swoim
jedynym źródłem dochodów, co było posunięciem jakże
nieodpowiedzialnym. Ona i Radek żyli w niedostatku, bo
jak Antonina miałaby zapłacić za prace remontowe, kiedy
ledwołączyłakonieczkońcem?
StaraRiekowa, któraw dni mało intensywnesiedziała
tylko w swoim skromnym biurze i grała w pasjansa na
komputerze, przez kilka miesięcy nie zauważyła nawet
stłuczonej szyby w gablocie. Zaszyta w klitce w wysokich,