πρόφτασε, τελικά του φαινόταν τώρα δυσοίωνο σημάδι. Οι θεοί τον είχαν
ξεγελάσει....
Τελικά πρόλαβαν ανοιχτό το μονοπάτι των καραβανιών, που
διακρινόταν ολοκάθαρα, ακόμα και στα μάτια του αμύητου ταξιδιώτη. Ήταν
στρωμένο με ψεύτικο χιόνι, που έλιωνε και χανόταν μόλις πατούσε πάνω
του πόδι ζωντανού. Το χώμα του μονοπατιού φαινόταν καθαρά, διάσπαρτο
με λειασμένες από το χρόνο και την χρήση σιδερόπετρες. Δεν υπήρχε
άνθρωπος, που να γνώριζε με ακρίβεια, πριν πόσους αιώνες οι έμποροι, οι
προσκυνητές και οι πυρπολημένοι από τα πιστεύω τους, κήρυκες νέων
θρησκειών ή διδαχών είχαν χαράξει αυτήν την δίοδο, για να περνούν τα
Ιμαλάια. Ήταν ο μόνος δρόμος, που έσμιγε το Σάγκρι-λα με τον υπόλοιπο
κόσμο των ανθρώπων, τις νοτιοδυτικές πλευρές του ορεινού όγκου της
Ασίας, που συγκρατούσε πάνω του τη Στέγη του Κόσμου.... Από το 1950
και μετά, όταν οι ισχυροί του Πεκίνου θέλησαν να εξανδραποδίσουν ή να
εξοντώσουν τον νεαρό τότε Δαλάι Λάμα, εξαναγκάζοντάς τον για να σωθεί
να επιλέξει την εξορία, χιλιάδες φυγάδες, σαν τον Παλτζόρ Ουάνγκτσεν, την
Κούγκα Τσέρινγκ, τον μικρό Πέμα Λότσε, τον Γκέσε Ντόλκαρ και την
γυναίκα του διέβαιναν πεζή ή καβάλα σε ζώα τούτο το μονοπάτι, ως
προσκυνητές της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου....
Σε όλη την μέχρι τώρα πορεία του Παλτζόρ Ουάνγκτσεν και του
Γκέσε Ντόλκαρ με τις οικογένειές τους, δυο φορές αντιμετώπισαν τον
κίνδυνο των συνοριακών φρουρών, όταν άκουσαν το ελικόπτερο που
πετούσε για περιπολεία της μεθορίου. Φυλάκια και στρατιώτες δεν
συνάντησαν. Ο οδηγός τους, στο πρόγραμμα της διαδρομής που χάραξε,
προσπάθησε να αποφύγει κάθε πιθανότητα να βρεθούν μπροστά σε
περίπολα ή να περάσουν κοντά από φυλάκια. Άλλωστε το χειμώνα, στις
σκληρές συνθήκες που επικρατούσαν στο δυτικό Θιβέτ, οι Κινέζοι
στρατιώτες αποσύρονταν από τα πιο πολλά φυλάκια και σταθμούς των