πολυτέλεια να χρησιμοποιούν ζώα ως υποζύγια. Τα αναγκαία εφόδια θα
μεταφέρονταν στην πλάτη. Ο Λουντούπ φρόντισε και βρήκε απ’ το χωριό
δυο γεροδεμένους νέους σαν βαστάζους. Τα χρήματα που ήταν διαθέσιμα
δεν επέτρεπαν να προσλάβει περισσότερους.
Η ομάδα των φυγάδων κατάφορτη με τις αναγκαίες προμήθειες
ξεκίνησε πεζή το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού. Μονάχα η Κούγκα
Τσέρινγκ αντί για προμήθειες κουβαλούσε στην πλάτη φασκιωμένο, με
θερμά ρούχα, κουβέρτες και αδιάβροχο δέρμα τον μικρό Πέμα. Οι νεαροί
χωριάτες κουβαλούσαν τους πιο ογκώδεις και βαρείς μπόγους, ενώ ο
Τσεγκιάμ Λουντούπ φορτώθηκε τις δερμάτινες σκηνές, που θα τους
προστάτευαν ενόσω θα κινούνταν στην παγωμένη κοίτη του Λανγκτσάν
Καμπάμπ, όπου δεν υπήρχαν οικισμοί.
Πλησίαζαν στο χείλος του φαραγγιού. Σημάδι για κάποιο μονοπάτι,
που θα οδηγούσε προς το ποτάμι δεν ήταν ορατό. Αχός από την ροή των
υδάτων δεν έφτανε στο σημείο που βρίσκονταν. Πρώτος βάδιζε ένας από
τους νεαρούς. Το βήμα του σταθερό, γνώριζε κάθε σπιθαμή γης της
περιοχής με κλειστά μάτια. Το φορτίο που κουβαλούσε στους ώμους, σαν
να μην υπήρχε. Έδινε την εντύπωση πως το αγνοούσε, σαν κάτι χωρίς
σημασία, παρά τον όγκο του. Ξαφνικά, σα να τον κατάπιε η γη, χάθηκε απ’
το χείλος του φαραγγιού. Πίσω του ακολουθούσε ο Λουντούπ, που χάθηκε
κι αυτός με τη σειρά του. Ο Παλτζόρ, η Κούγκα με τον μικρό Πέμα δεμένο
στην πλάτη, ο Ντόλκαρ, η γυναίκα του, και τέλος ο δεύτερος βαστάζος
ακολούθησαν χωρίς επιφυλάξεις. Εξαφανίστηκαν από την επιφάνεια της
γης, που πατούσαν ως πριν λίγο. Κατηφόριζαν συνεχώς, πατώντας ο ένας
στα ίχνη του προηγούμενου, ακολουθώντας όλοι τον νεαρό. Το πέρασμα,
δεν ήταν βέβαιο πως ήταν μονοπάτι, τους οδηγούσε ως το βάθος της κοίτης
του ποταμού. Αν καλοσκεφτόσουν το εγχείρημα της διάβασης προς τον
πάτο του φαραγγιού, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι στο επόμενο βήμα θα