μας συνοδεύουν επί τόσες μέρες, κουβαλώντας προμήθειες, πρέπει να
γυρίσουν στο χωριό τους. Είναι άπειροι και οι δυο. Θα ήταν επικίνδυνο,
χωρίς λόγο, να περάσουν τα σύνορα. Πρέπει να σκεφτείτε καλά, ποια
πράγματα, άκρως αναγκαία θα κρατήσετε. Έχουμε ν’ ανεβούμε στο
πέρασμα της μεθορίου, κουβαλώντας ο καθένας ό,τι μπορεί στους ώμους.
Όσες προμήθειες περισσέψουν θα τις ξεφορτωθείτε, αφού δεν υπάρχει
τρόπος να τις κουβαλήσουμε. Εγώ θα σας περάσω από την άλλη μεριά και
κατόπιν θα γυρίσω πίσω. Θα σας αφήσω σε καλά χέρια, μην αφήνετε το νου
να ταραχτεί από ανησυχία...».
Την επόμενη μέρα, ξύπνησαν βλέποντας την παγωμένη κοίτη
στρωμένη παχύ χιόνι. Ο Λουντούπ ήταν χαρούμενος. Τους είπε, ότι όσο θα
συνέχιζαν βαδίζοντας στην κοίτη του Λανγκτσάν Καμπάμπ η πορεία τους
θα ήταν πιο άνετη βαδίζοντας το αφράτο χιόνι και μη κινδυνεύοντας πλέον
να πέσουν.
Το τελικό ξεδιάλεγμα των προμηθειών έγινε. Κράτησαν μονάχα
τρόφιμα, που κι αυτά είχαν λιγοστέψει επικίνδυνα. Από τις σκηνές
κράτησαν μονάχα μια, για προστασία απ’ τον καιρό. Με τους νεαρούς θα
αποχωρίζονταν σήμερα, την πέμπτη μέρα πορείας στην κοίτη του ποταμού.
Όσα έκριναν πως έπρεπε να εγκαταλείψουν από τις προμήθειες, τα χάρισαν
στους δυο βαστάζους, που δεν έβρισκαν λόγια να ευχαριστήσουν. Δίνοντας
ευχές για προστασία έσμιγαν τις παλάμες των δυο χεριών στο στέρνο και
έσκυβαν το κεφάλι, πολλές πολλές φορές, ώσπου ο Τσεγκιάμ Λουντούπ, με
επιτακτική φωνή, τους θύμισε πως έπρεπε να πάρουν το δρόμο της
επιστροφής. Η αμοιβή τους είχε κανονιστεί από τον Λουντούπ, όσο
βρίσκονταν ακόμα στο χωριό τους.
Ο Παλτζόρ Ουάνγκτσεν σε όλη τη διάρκεια της μακράς πορείας τους
είχε φοβερό άγχος, που προσπαθούσε με μύρια τεχνάσματα να μην
μεταδώσει στους άλλους. Απ’ τη στιγμή που άφησαν πίσω τη Ζάντα, ζούσε