την παγωνιά. Δεν έπαιρνε είδηση για τους κινδύνους, που συντρόφευαν τους
δικούς του, σε τούτο το ταξίδι.
Ο Τσεγκιάμ Λουντούπ αποδείχθηκε ένας θαυμάσιος φίλος, από την
αρχή ως το τέλος. Η συμπεριφορά του και η φροντίδα που έδειχνε για όλους
μαζί και για τον καθένα χωριστά, έμοιαζε με αποκάλυψη ενός πολύτιμου
γκιου, τυλιγμένου σε ανυπολόγιστης ευτέλειας περίβλημα. Ήταν ένας
γεροδεμένος χωριάτης, χωρίς τους τρόπους των ανθρώπων της πόλης. Τα
μακριά μαλλιά του τα είχε πλεγμένα κοτσίδες, στεριωμένες μ’ ένα
τσιμπιδάκι, στο πάνω μέρος της κεφαλής. Από τον λοβό του αριστερού
αφτιού του, κρεμόταν ένα ασημένιο σκουλαρίκι με μια σχεδόν ακατέργαστη
τιρκουάζ πέτρα. Τα ρούχα του ήταν χοντρά και πολυφορεμένα, ενώ τα πόδια
του χωμένα σε θιβετάνικες μπότες, που φτάνανε ως το γόνα του,
προστατεύονταν από την παγωνιά. Τα λόγια του ήταν μετρημένα και οι
κουβέντες του κοφτές, δίχως κοσμητικά επίθετα και φιοριτούρες. Στο ταξίδι
δεν ξυριζόταν και τα γένια του αν και αραιά, είχαν μακρύνει. Η όψη του σαν
να είχε αγριέψει. Αλλά το παρουσιαστικό του ξεγελούσε, όποιον βιαζόταν
να βγάλει κρίσεις για τον άνθρωπο, από την πρώτη εντύπωση. Ο Τσεγκιάμ
Λουντούπ, ήταν μια ανθρώπινη ύπαρξη, που η βουδική φύση της ήταν
καταφανής σε όσους είχαν ευλογηθεί να τον γνωρίσουν. Μολονότι στους
λαβυρίνθους του εγκεφάλου του έβρισκαν, καταφύγιο θεοί και δαίμονες,
που συνέχισαν να κατοικούν στην ησυχία τους στα υψίπεδα του Θιβέτ,
αιώνες τώρα, αφότου είχε καταφθάσει ο Γκουρού Ρίνποτσε στη Στέγη του
Κόσμου, εντούτοις το Ντάρμα είχε σμιλέψει την ψυχή του και ο Τσεγκιάμ
Λουντούπ φωτιζόταν από τα σημάδια ενός άγνωστου Μποντισάτβα.
Πριν περάσουν τη μεθόριο, ανέβηκαν με πολύ κόπο στο μονοπάτι
των καραβανιών. Με δυσκολία ο Τσεγκιάμ Λουντούπ ξεχώριζε τα σημάδια
που όριζαν τις άκρες του μονοπατιού. Το παχύ χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα.
Πλησίαζαν το Σιπκί Λα. Σε λίγη ώρα θα έμπαιναν στην Ινδία. Το πέρασμα