καταπονημένοι στο έπακρο. Αποκαμωμένοι από την ταλαιπωρία και τον
φόβο, που παίδευαν τις ψυχές τους, τις ατέλειωτες ημέρες και νύχτες, που
είχε διαρκέσει η πορεία της φυγής, όσο κι αν προσπαθούσαν να βρουν
κουράγιο και υπομονή ως το χωριό, είχαν την αίσθηση πως τους
προκαλούσε ένα γιγάντιο εμπόδιο να βαδίσουν μέχρι το τέρμα....
Το γερακίσιο βλέμμα του Τσεγκιάμ Λουντούπ τρύπωσε το χιόνι και
διέκρινε τα σπίτια του Κχάμπο, στο βάθος του ορίζοντα. Κανένας δεν ήξερε
αν έλεγε την αλήθεια ή προσπαθούσε να τους εμψυχώσει, παρηγορώντας
τους. Η ελπίδα που φύλαγαν τόσο καιρό μέσα τους και θέρμαινε τις καρδιές
τους, θαρρείς και είχε εξανεμιστεί στη στιγμή.
Κάποια στιγμή ενώ βάδιζαν σέρνοντας τα πόδια μες στο χιόνι, που
σκέπαζε τους αστραγάλους, ο Παλτζόρ Ουάνγκτσεν έχασε τα πάντα από
μπρος του. Το κεφάλι του σαν να κυριεύτηκε ξαφνικά από αναρίθμητες
αστραπές. Τα πόδια του λύγισαν και σωριάστηκε κάτω αναίσθητος.
Ευτυχώς, που έπεσε πλάι και δεν καταπλάκωσε με το σώμα του τον Πέμα,
που ο αιφνίδιος τρόμος, τον έκανε να βάλει τα κλάματα.
Ο Παλτζόρ Ουάνγκτσεν προσπάθησε ν’ ανοίξει τα μάτια του. Το
πρόσωπό του είχε καεί από το ψύχος, η επιδερμίδα είχε σκάσει, ιδίως στα
μάγουλα και στα χείλια. Τα μάτια του είχαν πρηστεί. Με δυσκολία άνοιξε
μια χαραμάδα ανάμεσα στα βλέφαρα του αριστερού ματιού. Κατάλαβε πως
ήταν ξαπλωμένος και σκεπασμένος με βαριά στρωσίδια. Ο χώρος του ήταν
άγνωστος. Ένα μικρό δωμάτιο, που φωτιζόταν καλά. Σε μια γωνιά, λίγο πιο
πέρα έκαιγε τζάκι. Έστρεψε το κεφάλι με δυσκολία πέρα δώθε. Θολά, από
τη σχισμή των βλεφάρων, το βλέμμα του αντίκρυσε το πρόσωπο της
Κούγκα. Ήταν γερμένη πάνω του. Πλάι της όρθιος, ένας άγνωστος,
ηλικιωμένος άνδρας, ντυμένος το κεραμιδί ράσο των Βουδιστών
καλογέρων. Ο μοναχός έσκυψε και του χάιδεψε τρυφερά το κεφάλι. Ο