παροικία της προσφυγιάς τους, το χαμόγελο φώτιζε τα πρόσωπά τους,
ακόμα και τις σκούρες μέρες των μουσώνων, όπως σήμερα καλή ώρα.
Ο Παλτζόρ Ουάνγκτσεν και η Κούγκα Τσέρινγκ ήταν χαρούμενοι και
ένιωθαν δυνατοί. Ευγνωμονούσαν τον Τσενρέζι, τον Μποντισάτβα της
Ευσπλαχνίας, που σκεπάζει προστατευτικά την Στέγη του Κόσμου. Επί
τέλους, αντίκρυζαν τον κόσμο άφοβα. Ήταν ευτυχισμένοι που μπορούσαν
να εμπιστευτούν τους ανθρώπους....
Υπήρχαν στιγμές, που ο Παλτζόρ χανόταν στις σκέψεις του. Άφηνε
το νου να πετάξει, πάνω από τις κορυφές των μεγάλων οροσειρών.... Συχνά
του ξέφευγε ένας βουβός λυγμός. Ο πόθος του νόστου ήταν πληγή στη ρίζα
της ύπαρξής του, ανοιχτή, αγιάτρευτη....