Ο Ναμγκιάλ Πασάγκ ένιωθε ευνοημένος από την τύχη, στις σχέσεις
του με την καινούργια εξουσία. Δεν τολμούσε να φανερώσει αυτή την
κρυφή ικανοποίηση του, ούτε καν στη Ράμπα. Συχνά σε ώρες της σχόλης
θυμόταν τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν από πάνω του. Η ζωή στα παιδικά
του χρόνια, ήταν ανέμελη, αλλά με στερήσεις. Αργότερα, το διάστημα που
πέρασε σαν μικρός μοναχός στο Κουμπούμ, μαθαίνοντας γράμματα και
ψέλνοντας μάντρα στο ναό, μαζί με άλλους συνομηλίκους του, ήταν μια
ανάπαυλα, που αναπολούσε με ευχαρίστηση. Εγκαταλείποντας την γκόμπα
άρχισε να δουλεύει σαν κολλήγος. Μόλις που εξασφάλιζε το τσάμπα και τα
άλλα απολύτως αναγκαία για την επιβίωση. Εκείνη την περίοδο, που
δυσκόλεψε ακόμα πιο πολύ αφού παντρεύτηκε και απέκτησαν παιδιά με την
Ράμπα Τενζίγκ, είχε την αίσθηση πως η ζωή του έδειχνε μόνον τα δόντια
της, με τρομερή και άγρια όψη, όπως ο σκοτεινός Νάγκπο Τσένπο και η
φοβερή Πάλντεν Λάμο , που έβλεπε τις εικόνες τους σε ναούς και
μοναστήρια. Δεν μπορούσε να ξεχάσει τη μέρα, που είδε καμιόνια του
λαϊκού στρατού να κουβαλούν στοιβαγμένους σαν ζώα, μορφωμένους
Θιβετανούς, πρώην κυβερνητικούς υπαλλήλους και καλογέρους, από τη
Λάσα και άλλα μέρη. Τους οδηγούσαν στις πιο αφιλόξενες περιοχές του
Άμντο, στα σύνορα με το Γκανσού, για να δουλέψουν σε μεταλλεία. Λίγο
έξω από την Ξινίγκ, όποτε τύχαινε να περνά απ’ το χρυσωρυχείο, έβλεπε
τους Θιβετανούς μεταλλωρύχους που κινδύνευαν κάθε λεπτό, όσο
βρίσκονταν στα έγκατα της γης, τους λυπόταν η ψυχή του. Όλοι ήταν
ρακένδυτοι, ταλαιπωρημένοι από την κακουχία και την λειψή διατροφή,
φαίνονταν έτοιμοι να καταρρεύσουν.
Οι κομμουνιστές, Θιβετανούς που θεωρούσαν αντιδραστικούς, τους
έστελναν στα ορυχεία, που ήταν οργανωμένα σαν στρατόπεδα εργασίας.
Εκεί, οι μειονοτικοί μεταλλωρύχοι, ήταν ουσιαστικά κρατούμενοι για να
αναμορφωθούν και να αποκτήσουν προλεταριακή συνείδηση.