κάθε τι που υπάρχει. Για τους Θιβετανούς, η εξόρυξη των θησαυρών της γης
ήταν κάτι που απέφευγαν συνειδητά· ήταν θέμα επιλογής και όχι
δεισιδαιμονίας. Πίστευαν, πως χάριν του χρήματος, δεν άξιζε να
προσβάλλουν με βία την ιερή υφή του εδάφους, διαταράσσοντάς την. Αυτή
η πίστη χαρακτηρίζει ανέκαθεν, όλους τους λαούς, που οδοιπορούν σε
αρμονία με τη φύση και σέβονται τους άγραφους συμπαντικούς νόμους. Δεν
επέτρεψαν στους εαυτούς τους να αλλοτριωθούν, κατά τον τρόπο των
Δυτικών, που έχουν πιστέψει πως ο άνθρωπος είναι επικυρίαρχος του
σύμπαντος και έχει κάθε δικαίωμα να εκμεταλλεύεται μέχρι καταστροφής
τους φυσικούς πόρους. Δεν επέτρεψαν στους εαυτούς τους να
παραπλανηθούν από την ψευδαίσθηση, ότι δήθεν η μοίρα του ανθρώπινου
εγώ είναι εντελώς διάφορη από τη μοίρα του πλανήτη και των γαλαξιών,
που γεμίζουν τον κόσμο.
Οι Κινέζοι κομμουνιστές, έχοντας οικειοποιηθεί μια δυτική θέαση του
κόσμου, αφότου ενσωμάτωσαν το θιβετανικό οροπέδιο στη χώρα τους,
άρχισαν την εκμετάλλευση του υπεδάφους του. Στέλνοντας στα ορυχεία
Θιβετανούς, επιδίωκαν δύο στόχους. Από τη μια μεριά με μηδαμινό κόστος
εκμεταλλεύονταν τον ορυκτό πλούτο των νέων επαρχιών τους, κι από την
άλλη επιχειρούσαν να ξεριζώσουν την προσήλωση στις βουδιστικές αρχές,
των εχθρών του λαού και της επανάστασης. Πολλοί από τους απλήρωτους
εργάτες των ορυχείων, δεν γύρισαν στα σπίτια τους. Άφησαν την τελευταία
πνοή τους είτε εξαιτίας της πείνας, είτε απ’ το κρύο, είτε μη αντέχοντας την
κακουχία στον τόπο των βασάνων τους.
Όταν ο μικρός γιος, ο Παλτζόρ Ουάνγκτσεν ήταν τριών χρόνων, η
οικογένεια μετακόμισε στη Λάσα. Εδώ τα πράγματα αποδείχθηκαν πολύ
καλύτερα. Ο πατέρας έπιασε δουλειά ως φύλακας στο Παλάτι Κουλτούρας
των Εργατών, που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης. Δεσπόζει στην πλατεία
Ποτάλα, που οι Κινέζοι προσπάθησαν να την κάνουν να μοιάζει με την