γέλια και ενθουσιασμό. Όταν τελείωσε η συντρόφισσα Ντολκάρ Λάμο
πρότεινε σε κάποιον μαθητή ή μαθήτρια να τους διηγηθεί μια δική του
ιστορία. Τα παιδιά δεν κρατήθηκαν λεπτό. Ξέσπασαν, χτυπώντας παλαμάκια
και ζητώντας ρυθμικά απ’ τον Παλτζόρ να τους πει κάτι, από τα παραμύθια
που σκάρωνε. Μουδιασμένος λιγάκι ο Παλτζόρ Ουάνγκτσεν, βρέθηκε στο
κέντρο ενός κύκλου πρόθυμων ακροατών, που ανάμεσά τους βρισκόταν και
η δασκάλα του. Ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζε ένα επίσημο
ακροατήριο, με αξιώσεις. Ξεθάρρεψε σχεδόν αμέσως και άρχισε με τον δικό
του τρόπο, που ήταν μοναδικός, να ξετυλίγει κόκκινες, πράσινες, κίτρινες,
λευκές κλωστές, εμπρός στα ματάκια των φίλων του. Τους ταξίδευε με όσα
έλεγε, σε μακρινούς τόπους, που δεν χωρούσαν στους χάρτες του σχολείου,
αλλά μονάχα στη φαντασία του ίδιου και όσων τον άκουγαν, όπως καλή
ώρα συνέβαινε με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες. Η διήγηση του
Παλτζόρ συνεπήρε και την νεαρή Ντολκάρ, που αφέθηκε να σμίξει την
φαντασία της και τα όνειρα, που έκρυβε στο νου της, με τις λέξεις, που
βγαίνανε σπυρί σπυρί απ’ το στόμα του μικρού μαθητή της.
Μια μαθητική εφημερίδα, δημοσίευσε ένα ποίημα του Παλτζόρ
Ουάνγκτσεν στα κινέζικα, όταν ήταν δώδεκα χρονών. Μετά δυο βδομάδες,
οι σελίδες της ίδιας εφημερίδας φιλοξένησαν ένα μικρό παραμύθι του,
γραμμένο στη θιβετανική γλώσσα. Μετά ενάμιση χρόνο μια εφημερίδα της
Λάσα, που κυκλοφορούσε στα θιβετανικά, δημοσίευσε τρία ποιήματά του
και ένα μικρό διήγημα, σε διαφορετικά φύλλα το καθένα. Το διήγημα
προκάλεσε αίσθηση στους αναγνώστες. Ο μύθος του εξελισσόταν στο
παλάτι της Ποτάλα, τον καιρό που χτιζόταν. Αναφέρονταν αρκετά
περιστατικά, που αποδίδονταν στον 5ο Δαλάι Λάμα, τον Γκιάουα Γκνάουα,
που κατάφερε να ενώσει τις επαρχίες του Θιβέτ σ’ ένα κράτος. Το γεγονός
ότι ο συγγραφέας του διηγήματος ήταν ένα παιδί και μάλιστα γιος του
Ναμγκιάλ Πασάνγκ, έκανε τους λογοκριτές να αντιμετωπίσουν το γραπτό
με ελαφρότητα, χωρίς ούτε μια λέξη να περικόψουν.
dharmaraksita
(dharmaraksita)
#1