παραπάνω ενδιαφέρον. Στο τέλος, όταν πια ολοκληρώθηκαν οι εξετάσεις,
έκριναν πως ήταν καιρός η Ράμπα Τενζίγκ να ξεκουραστεί και της
χορηγήθηκε σύνταξη αναπηρίας. Κανείς δεν ενημέρωσε τα παιδιά της
ακριβώς για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε.
Όταν ο Παλτζόρ φοιτούσε στο τρίτο έτος των σπουδών του, στο τέλος
του δευτέρου εξαμήνου, λίγο πριν αρχίσουν οι εξετάσεις, η Ράμπα Τενζίγκ
ένα πρωινό δεν σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι. Ο Παλτζόρ και ο αδελφός του ο
Ουγκιέν, βλέποντας να περνά η ώρα χωρίς να εμφανίζεται η μητέρα,
άνοιξαν την πόρτα του δωματίου της. Αντίκρυσαν την μητέρα τους
ξαπλωμένη και ήρεμη. Το πρόσωπό της ήταν γαλήνιο κι ένα αχνό χαμόγελο
διαγραφόταν στα χείλη. Το σώμα της είχε ήδη παγώσει. Φαίνεται πως η
ψυχή της είχε ξεκινήσει το ταξίδι της εδώ και ώρες. Στο λαιμό φορούσε το
μάλα της, που δεν αποχωρίστηκε ποτέ.
Ο Παλτζόρ Ουάνγκτσεν αποφοίτησε με άριστα απ’ το Πανεπιστήμιο.
Διορίστηκε σχεδόν αμέσως στο λύκειο, απ’ όπου είχε αποφοιτήσει.
Ξεχώρισε εξαρχής ως δάσκαλος. Πολύ σύντομα έγινε αισθητή η
εργατικότητα και η εφευρετικότητά του την ώρα του μαθήματος. Δεν
αρκούνταν στο να διδάσκει τη θιβετανική γλώσσα στα παιδιά. Με τον τρόπο
του, τους είχε εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Οι μαθητές και οι
μαθήτριές του γρήγορα ανακάλυψαν έναν καινούργιο φίλο και σύμβουλο
στην προσπάθειά τους να εξερευνήσουν τον ασύνορο κόσμο της γνώσης και
προπαντός ν’ ανακαλύψουν τη δύναμη και την γοητεία της μητρικής
γλώσσας τους.
Ο νεαρός καθηγητής δεν άργησε να καταλάβει ότι η τοποθέτησή του
στο σχολείο δεν θα του πρόσφερε εύκολα και χωρίς σκοτούρες τους
αναγκαίους πόρους για τη ζωή, όπως φανταζόταν προτού διοριστεί.
Ευτυχώς, πολύ νωρίς πήρε είδηση, ότι όφειλε να κρατά ισορροπίες, αν