Όσα ειπώθηκαν απ’ τον υποδιευθυντή προς τον Παλτζόρ
Ουάνγκτσεν, ήταν σαν μια δυνατή, απρόσμενη γροθιά στο στομάχι. Το
ενδιαφέρον του νεαρού καθηγητή για τη γλώσσα και τον πολιτισμό της
γενέτειρας γης δεν τον είχε οδηγήσει μέχρις εκείνη τη στιγμή σε
προβληματισμούς και βαθιές αναλύσεις, ούτε κατέληγε η σκέψη του σε
κάποια συμπεράσματα, όσον αφορά το θιβετανικό πρόβλημα κάτω από
καθεστώς ξένης κατοχής της χώρας.
Όσο ζούσε ο πατέρας οι συζητήσεις στο σπίτι για τον Δαλάι Λάμα,
για τους φυγάδες Θιβετανούς στο εξωτερικό και τη δράση τους, ήταν
πράγματα σχεδόν απαγορευμένα. Η συμβουλή του πατέρα στους γιους του,
που επαναλαμβανόταν χωρίς περιττά λόγια σαν επωδός με κάθε ευκαιρία,
ήταν να κοιτάζουν τη δουλειά τους και να μην ανακατεύονται σε υποθέσεις
που δεν θα τους ωφελήσουν.
Η μητέρα, όσο μπορούσε, στάλαζε στις ψυχές των παιδιών πολύτιμες
σταγόνες δροσιάς, απ’ το απόθεμα της ψυχής της, με λόγια μετρημένα και
προπάντων με τον τρόπο που πορευόταν τη ζωή της. Η μητέρα ποτέ δεν
έκρινε το άντρα της για ενέργειες και πρωτοβουλίες του. Φρόντιζε να είναι
τρυφερή. Ό, τι κι αν ήταν εκείνο που την ενοχλούσε ή την πίκραινε, το
κρατούσε καλά σφαλιγμένο στην καρδιά της. Με όσα έλεγε στους γιους της
κατά καιρούς κι αφήνοντάς την να παρατηρούν την καθημερινή ζωή της,
έλπιζε, χωρίς να το ομολογεί, πως τους προίκιζε με εφόδια, ώστε να
μπορέσουν να κρατηθούν στα πόδια τους και να μη χαθούν στο πλήθος,
δίχως όνομα και ταυτότητα.
Την ώρα που έκλεινε ο Παλτζόρ πίσω του την πόρτα του γραφείου
του υποδιευθυντή αηδιασμένος, η μνήμη του από μόνη της, εντελώς
αυθόρμητα, ανέσυρε απ’ το σεντούκι της, όσα πολύτιμα κοσμήματα, έκρυβε
επί χρόνια, εκείνα που του είχε εμπιστευτεί με τον γλυκό τρόπο της η