χέρι μπήκε στο κτίριο των σχολείων. Η Ντενγκ Φενγκ τον περίμενε και τον
ρώτησε τί βρήκε και κρατούσε στο χέρι. Της έδειξε ο Παλτζόρ τα
κατεστραμμένα και βρώμικα σρουνγκ μντουντ. Η Φενγκ κούνησε το κεφάλι
της στοχαστικά και είπε, περισσότερο μονολογώντας, παρά για να μιλήσει
στον νεαρό καθηγητή. «Πού φτάσαμε στ’ αλήθεια! Γι’ αυτά τα ταπεινά
φυλαχτά, να γίνει τόση φασαρία. Να πονέσουν δυο αθώα παιδιά και να
πληγωθούν, ίσως και ανεπανόρθωτα. Κι όλα αυτά, γιατί ένας άνθρωπος,
λησμόνησε πέρα ως πέρα την ανθρωπιά του...». Ο Παλτζόρ την άκουγε
χωρίς να καταλαβαίνει πολλά πράγματα. Δεν γνώριζε την αιτία της
σύλληψης των παιδιών. Όταν έμαθε τα καθέκαστα από την Κινέζα
συνάδελφό του, δεν είχε να πει τίποτε. Με ένα νεύμα του κεφαλιού την
ευχαρίστησε και απομακρύνθηκε....
Ο Παλτζόρ, από τότε που ένιωσε στο πετσί και στη συνείδησή του
την κινέζικη καταπίεση, δεν άφηνε περιθώρια στο νου του να σκεφθεί
θετικά για τους Κινέζους και τις Κινέζες που συναντούσε στην καθημερινή
ζωή του. Η αντίδρασή του ήταν εξολοκλήρου συναισθηματική και άγουρη.
Κάθε συνάνθρωπός του, γνωστός ή άγνωστος, που είχε κινεζική καταγωγή,
ήταν για τον Παλτζόρ όργανο της κεντρικής κυβέρνησης ή του κόμματος,
επομένως ένας εχθρός. Η πολιτική σκέψη του ήταν μάλλον πρωτόγονη,
ιδιαίτερα περιορισμένη και αγκυλωμένη, από την φόρτιση του νεοφώτιστου
στην υπόθεση του Θιβέτ. Συχνά η Κούγκα Τσέρινγκ διαφωνούσε μαζί του
για την οπτική που έβλεπε τα πράγματα. Θεωρούσε τις θέσεις του,
υπερβολικά απλοϊκές, απαράδεκτα ισοπεδωτικές. Συχνά του έλεγε, όταν
νευρίαζε με τις ακατανόητες εμμονές του σε διάφορα ζητήματα, ότι πάσχει
από πολιτική μυωπία. Εκείνες θύμωνε, μα του περνούσε γρήγορα και όταν
ηρεμούσε και σκεφτόταν νηφάλια τις παρατηρήσεις της Κούγκα, πάντοτε
παραδεχόταν το λάθος του. Είναι αλήθεια, πως οι ειδήσεις από την Κίνα,
όπως και τον έξω κόσμο, ήταν απόλυτα ελεγχόμενες. Ειδάλλως, δεν μπορεί,