φούσκωναν και αγρίευαν. Η μικρή Φενγκ είχε ανακαλύψει μια κρυψώνα,
κάτω απ’ τα φύλλα τριών ιτιών, που στέκονταν η μια πλάι στην άλλη εδώ
και χρόνια στην όχθη, αντικρύζοντας τις λυγερές σιλουέτες τους, καθώς
καθρεφτίζονταν στο νερό, που κυλούσε δίπλα τους νωχελικά. Τους καυτούς
μήνες του θέρους, όταν τα κλαδιά τους λικνίζονταν με χάρη από το χάδι του
ανέμου, που περνούσε ανάμεσα απ’ τα φύλλα, η κρυψώνα της μικρής
κοπέλας ήταν μια όαση δροσιάς. Κάτω από τα φύλλα της ιτιάς η Φενγκ είχε
πρωτοδιαβάσει στίχους του Χσιουάν Σιουέ και είχε αποθέσει στο χαρτί, με
καλαίσθητα ιδεογράμματα, τα πρώτα δικά της ποιήματα. Όποτε έφερνε στη
μνήμη της με γλυκιά νοσταλγία τις μικρές αποδράσεις στο προσωπικό της
καταφύγιο, δίπλα στο ποτάμι, θυμόταν τους στίχους του ποιητή:
«Πάνω από το ποτάμι, φέγγει το φεγγάρι,
πάνω από τα πεύκα, αναστενάζει ο άνεμος,
Όλη τη νύχτα τόσο ήρεμα – γιατί;
Και για ποιον»;
Οι γονείς της Ντενγκ Φενγκ εδώ και χρόνια, δεν ήταν παρά φτωχοί
χωριάτες, που παιδεύονταν καλλιεργώντας τη γη τους. Μοιράζονταν τη ζωή
τους με τους άλλους συγχωριανούς, χωρίς φανερή διάκριση. Τουλάχιστον
όμως, όσο ζούσαν στο χωριό από όπου κατάγονταν οι Ντενγκ, είχαν βρει
την ησυχία τους. Όλοι οι κάτοικοι του μικρού χωριού, στα περίχωρα της
πόλης Χουγκεζχουάνγκ της Επαρχίας Μπέιζινγκ, πολύ κοντά στα σύνορα με
την Επαρχία Χεμπέι, έδειχναν με κάθε τρόπο τον σεβασμό με τον οποίο
περιέβαλαν, τόσο τον σύντροφο καθηγητή, όπως αποκαλούσαν τον Ντενγκ
Σιάοζου, όσο και την συντρόφισσα δασκάλα, όπως λέγανε την Λιου Γιν.
Στη ζωή τους είχαν περάσει πολλές πικρές περιπέτειες, ιδίως τα δίσεκτα
χρόνια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Ο πατέρας ήταν καθηγητής
κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πέκινγκ της πρωτεύουσας και η
μητέρα καθηγήτρια φυσικής στην μέση εκπαίδευση. Ζούσαν σ’ ένα μικρό,