Οι Θιβετανοί διατηρούν απαράλλαχτα ως τις μέρες μας, την
μακραίωνη παράδοση, να επισκέπτονται τα βουδιστικά προσκυνήματα του
τόπου βαδίζοντας ώρες ατέλειωτες επί μέρες. Η γη του οροπεδίου είναι
καταστόλιστη από δείγματα ευλάβειας των προσκυνητών, που αλλοιώνουν
την όψη του άφιλου τοπίου. Εκτός από τα πολλά μοναστήρια που κοσμούν
το Θιβέτ, τα τσορτέν και οι στούπες, που συναντά ο προσκυνητής στη
διάρκεια των μετακινήσεών του, προσφέρουν ενθάρρυνση και παραμυθία,
κατά τις μοναχικές, συχνά, πορείες, κάτω από καιρικές ευμετάβλητες.
Η ψυχή των Θιβετανών, πλάστηκε σαν ζυμάρι με την σοφία του
Ντάρμα, που δίδαξε, πριν από αιώνες, ο Παντμασαμπχάβα στα μέρη τους,
που με σέβας και τρυφερότητα αποκαλούν Γκουρού Ρίνποτσε. Οι
πολύχρωμες σημαίες προσευχής, καθώς εκτίθενται ασταμάτητα στα
ρεύματα των αέρων, ταξιδεύουν τις ελπίδες, τις ευχές και τους φόβους των
ανθρώπων στο σύμπαν. Μ’ αυτό τον τρόπο, που φανερώνει μιαν εικόνα
συνεχούς πανηγυριού, οι Θιβετανοί εξορκίζουν τις κάθε μορφής
κακορίζικες δυνάμεις, χαλώντας τους τα σχέδια να ταλανίζουν άδικα, όλα
τα όντα πάνω στη γη.
Τα πάμπολλα μοναστήρια, όσα τουλάχιστον στέκουν απείραχτα και
ζωντανά, μα κι εκείνα που έχουν απομείνει χαλάσματα, ως ενθυμήματα
αλλοτινών καιρών, προσελκύουν ακατάπαυστα τους προσκυνητές, που
πορεύονται χαμογελαστοί, αδιαφορώντας για την κόπωση ή τις πληγές στα
πόδια. Μετρούν με τα δάχτυλα του αριστερού χεριού τις χάντρες της μάλα,
έχοντας στα χείλη τη μάντρα των έξι συλλαβών, ενώ αρκετοί, κρατούν
συγχρόνως, στο δεξί χέρι έναν τροχό προσευχής, που τον γυρίζουν
ακούραστα.
Καμιά εξουσία, καμιά προπαγάνδα, κανένας φόβος, δεν κατάφερε να
ξεριζώσει απ’ την θιβετανική ψυχή τον πόθο της ιερής αποδημίας, που
διακατέχει τους πάντες, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο ή μόρφωση. Μονάχα