το ηδονικά, μεταμορφωνόταν προς στιγμή, σε μοναδικό ζαφείρι. Το ερωτικό
σμίξιμο του ουράνιου θόλου με την ιερή λίμνη, φανέρωνε τούτο το ακριβό
θέαμα, που λες και ήταν έκφραση του αρχετυπικού κάλλους του Σύμπαντος.
Οι Θιβετανοί ονομάζουν την Μασαναροβάρ, Τσο Ρίνποτσε, που θα
πει Πολύτιμη Λίμνη.
Όσοι έρχονται σε τούτη τη γωνιά του κόσμου για το προσκύνημα του
Καϊλάς, δεν παραλείπουν να κάνουν τον γύρο της Μανασαροβάρ. Οι
προσκυνητές, Θιβετανοί Βουδιστές ή Ινδουϊστές και Τζάινα από την Ινδία,
βαδίζουν τα εκατόν τρία χιλιόμετρα περίπου της περιμέτρου των ακτών, μη
παραλείποντας το βύθισμά τους στα κρυστάλλινα νερά, αφού πιστεύουν πως
είναι καθαρτήρια. Στην παραλίμνια περιοχή έχουν ξαναχτιστεί απ’ το 1981
και μετά πέντε βουδιστικά μοναστήρια, από τα οκτώ που υπήρχαν
πρωτύτερα.
Το όρος Καϊλάς κοσμεί αμέτρητους αιώνες την περιοχή του Νγκάρι,
όπως είναι γνωστό το δυτικό Θιβέτ. Πρόκειται για το πιο ιερό βουνό της
Ασίας, ενώ συνάμα είναι μνημείο της φύσης, ανυπέρβλητου κάλλους και
μεγαλείου. Οι Θιβετανοί το ονομάζουν με βαθύ σεβασμό Κανγκ Ρίποντσε,
που σημαίνει Χιονοσκέπαστο Κόσμημα. Θεωρούν ότι αποτελεί γήινη
προβολή της κοσμικής Μάνταλα των πέντε διαλογιζόμενων Βουδών και του
Τροχού της Ζωής. Πιστεύουν ακόμα, πως στην κορυφή του, που πλησιάζει
τα εφτά χιλιάδες μέτρα, ο μόνος που ανέβηκε ήταν ο Μιλαρέπα, που έζησε
τον ενδέκατο αιώνα. Έκτοτε, η αναρρίχηση στην κορυφή του Καϊλάς
ισοδυναμεί με πράξη ιεροσυλίας. Το βουνό, είναι επίσης ιερό για τους
Ινδουϊστές, που το ονομάζουν Μερού. Πιστεύουν ότι είναι ο ομφαλός του
κόσμου και πως στην κορυφή του κατοικεί ο θεός Σίβα. Οι Τζάινα
ονομάζουν το Καϊλάς Ασταμπάντα, πιστεύοντας ότι από την κορυφή του
πήγασε η πίστη τους και πως ακόμα, στην κορυφή του ιερού όρους