Μέσα στη φαντασία της, που έτρεφε η πεινασμένη για ελευθερία και
αξιοπρέπεια ψυχή της, η Ρακσάς Ταλ, έπαιρνε άλλες διαστάσεις. Τα νερά
της, που μεταγγίζονταν στην κοίτη του Σουτλέτζ, αποκτούσαν την άδηλη
δύναμη του υγρού στοιχείου, που τιθασεύει με πείσμα και υπομονή στο
χρόνο, ακόμα και το ατσάλι. Ο Λανγκτσάν Καμπάμπ, έπαιρνε μυθική μορφή
και γινόταν ανυπέρβλητη δύναμη, που με ορμή κατέστρεφε τα εμπόδια του
δρόμου προς το Σάγκρι Λα της Κούγκα. Θρυμμάτιζε κι έκανε σκουπίδια τα
οροθετικά σημάδια, που χώριζαν την Ινδία από το υπό κινεζική κατοχή
Θιβέτ....
Πλάι στην όχθη της λίμνης Ρακσάς Ταλ, που γοήτευσε την ψυχή της
και συνεπήρε το νου της, η Κούγκα Τσέρινγκ απομακρύνθηκε από τον
άντρα της και τη φίλη τους. Βρήκε ένα μικρό βράχο και κάθισε. Το βλέμμα
της χάθηκε ανάμεσα σε όσα ονειρευόταν και όσα φανταζόταν πως έβλεπε
στο βάθος του ορίζοντα. Προσπέρασε τον χρόνο πλάι της κι έμεινε
ασάλευτη για αρκετή ώρα.... Ο Παλτζόρ Ουάνγτσεν και η Ντενγκ Φενγκ
περίμεναν, μιλώντας μεταξύ τους χαμηλόφωνα. Τριγύρω κυριαρχούσε
σχεδόν απόλυτη ησυχία. Η Ντενγκ Φενγκ μιλούσε στον Παλτζόρ για τους
γονείς της και για όσα είχε τραβήξει ο πατέρας, ιδίως τα χρόνια της
Πολιτιστικής Επανάστασης.
Το τοπίο που τους αγκάλιαζε ήταν πολύ λιτό. Σχεδόν γυμνό, από κάθε
τι που θα μπορούσε να απομακρύνει την αίσθηση ησυχαστικής ερημίας, που
κυριαρχούσε καταλυτικά, σε ό, τι αντίκρυζε μάτι ανθρώπου. Η Ντεγνκ
Φενγκ και ο Παλτζόρ Ουάνγκτσεν, όσο η Κούγκα Τσέρινγκ είχε αποσυρθεί
στο νοητό σπήλαιο, που ο καθένας κουβαλά στις πολύ προσωπικές
αποσκευές του, αφέθηκαν αβίαστα σ’ έναν εξομολογητικό διάλογο μεταξύ
τους. Αποκάλυπταν σκέψεις, που για πρώτη φορά έβγαιναν στην επιφάνεια,
ντυμένες λέξεις και λαμβάνοντας τη μορφή ιδεών.