πράγματα να είναι καλύτερα. Είχε λησμονήσει πως οι καλοί φίλοι της ο
Παλτζόρ και Κούγκα, αν όλα πήγαιναν κατ’ ευχή, ακόμη κι αν παρέμενε
στη Λάσα, δεν θα τη συντρόφευαν τον ερχόμενο χειμώνα. Σκέφτηκε, αφού
ο χρησμός του μάντη βγήκε αληθινός, τόσο γρήγορα για μένα, δεν μπορεί,
θα επαληθεύονταν όσα προείπε ο καλός γεράκος για την έξοδο από τη χώρα
των οικογενειών του Παλτζόρ Ουάνγκτσεν και του Γκέσε Ντόλκαρ.
Ανακάθισε στο κρεβάτι βλέποντας έξω από το παράθυρο. Ο ήλιος
είχε φτάσει στη μέση περίπου του ουρανού. Έριξε μια ματιά στο ρολόι της.
Για πότε είχαν περάσει τρεις ώρες, αφότου είχε γυρίσει στο σπίτι, δεν πήρε
είδηση. Ο χρόνος της ξέφυγε, σαν το τρεχούμενο νερό.... Επί τέλους άνοιξε
το γράμμα των δικών της. Όπως συνήθως άρχιζε η μητέρα να γράφει τα νέα
από το χωριό. Μολονότι δεν συνέβαιναν συνταρακτικά περιστατικά, όλο το
διάστημα που έλειπε απ’ το σπίτι, εντούτοις τα όσα της έγραφε η μητέρα,
ποτέ δεν ήταν κοινότυπα ή κουραστικά. Ποτέ δεν επαναλαμβάνονταν τα
ίδια πράγματα στα γράμματα που λάβαινε. Όπως πάντα, μετά το δεύτερο ή
το τρίτο φύλλο, το γράμμα έκλεινε με λόγια του πατέρα. Η αλληλογραφία
της Ντενγκ Φενγκ με τους γονείς της, ήταν μια συνέχεια των συζητήσεων
που έκαναν όλοι μαζί, όπως όταν βρισκόταν στο χωριό. Ίσως ορισμένα
πράγματα που συζητούσαν από κοντά, απέφευγαν να τα περιλάβουν στα
θέματα της αλληλογραφίας τους, για ευνόητους λόγους....
Το πρώτο πράγμα που έκανε η Φενγκ μόλις συνήλθε από το
ευχάριστο σοκ, ήταν να τηλεφωνήσει στους δικούς της. Κατόπιν πήγε στο
σπίτι των φίλων της. Εκεί βρήκε εκτός από τον Παλτζόρ και την Κούγκα,
τον μικρό Πέμα Λότσε και τη γιαγιά του. Δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και
τους είπε αμέσως τα νέα.
Η Ντενγκ Φενγκ άρχισε να ετοιμάζει την αναχώρησή της.
Επιθυμούσε όσο τίποτε άλλο να περάσει αρκετό χρόνο από τις διακοπές με
τους δικούς της, που ξαφνικά ένιωθε πως της έλειπαν. Πακετάρισε τα λίγα