van een afstand met een zekere mee-
warigheid naar de wereld. Is dat een
familietrekje?
ELISABETH: We hebben allebei een wat
ironische blik, maar ik heb ook nog wel
iets van het naïeve optimisme dat bij mijn
leeftijd hoort.
PAUL: Toen ik zo oud was als jij, schreef
ik al columns voor De Morgen. Ik doe dat
ondertussen dertien jaar, maar in het
begin was ik veel harder. Het moest wel
geestig zijn, maar ik wilde vooral kopsto-
ten uitdelen.
ELISABETH: Ik vind mezelf nu al best
hard. Jij bent met de jaren wel wat ver-
anderd. Ik wil het woord cynisch niet
gebruiken, maar soms lijkt het er een
beetje op.
Zeg maar: diep cultuurpessimistisch.
PAUL: Ik zou het optimistisch nihilisme
willen noemen, als dat mag. Ik ben met
het ouder worden meer tot mezelf geko-
men, en kwam erachter dat er maar heel
weinig is wat mij echt kan schelen. Ik wil
dat mijn geliefden, mijn familie en mijn
dochter gelukkig zijn, maar voorts zijn
de dingen waar ik wakker van lig op één
hand waaraan twee vingers ontbreken te
tellen. Tijdens mijn postpuberteit had ik
met mijn maten altijd al het idee: als alles
misgaat, kunnen we nog
altijd in de nachtwinkel
blikjes drank kopen, op
straat gaan zitten en hele-
maal opnieuw beginnen. Dat
gevoel heb ik nog steeds.
ELISABETH: Zijn wij door
dezelfde ouders opgevoed?
Ik heb exact het omgekeerde
gevoel. Alles kan me veel te
veel schelen.
Ben jij een van die mensen
die kwaad worden als ze
naar het nieuws kijken?
ELISABETH: Als ik daar de
energie nog voor zou heb-
ben. Mijn hoofd zit al zo vol
met zorgen dat ik daar geen
plaats meer voor heb. Ik
kan niets loslaten: mijn
werk, mijn leven, mijn
kind, mijn vrienden, mijn
kennissen ...
Je bent de enige columniste van wie
de leeftijd elke week vermeld wordt,
zo blij zijn we dat een twintiger nog
voor de dode bomen wil schrijven.
Lezen jouw leeftijdgenoten Knack?
ELISABETH: Ze lezen mijn column. Op
Instagram. (lacht) Ze hebben nergens nog
een abonnement op. Dat doen wij echt
niet meer.
PAUL: Eigenlijk zou jouw column in
Knack Focus moeten staan, en de mijne in
Knack. Maar de top van Roularta heeft
beslist dat jij jongeren naar Knack moet
proberen te trekken, en ik ouder wor-
dende lezers bij Knack Focus moet zien te
houden.
ELISABETH: Mijn vriendinnen lezen
geen magazines meer, maar veel van hen
willen er wel voor schrijven.
Ze zijn dus stikjaloers?
ELISABETH: Ze zijn allemaal heel blij
voor mij. (lacht)
Hoe volgen jouw vrienden het nieuws
dan?
ELISABETH: Ik heb vrienden en vrien-
dinnen die ik soms dingen, euh, moet uit-
leggen, die niet meer mee zijn met het
nieuws. Maar meestal komen we wel te
weten wat er aan de hand is in de wereld,
ook al hebben we daar niet meer één
vaste plaats voor. Online is
er zo veel te vinden dat het
nieuws gewoon vanzelf naar
je toekomt.PAUL: Het nieuwsmodel is ook echt fail-
liet. Televisienieuws wordt gemaakt op
het niveau van Ketnet, en kranten bren-
gen hoogstens het binnenlandse nieuws
nog goed. Mensen krijgen ook alleen nog
maar te zien wat hen interesseert in hun
bubbel, dus ze missen de blik op de rest
van de wereld volledig. Als ik mij even
een gewichtige dooddoener mag permit-
teren: ik las onlangs een studie – een
Scandinavische studie nog wel, dus het
zal zeker waar zijn – waarin de onder-
zoekers concludeerden dat ons IQ de
voorbije decennia almaar steeg, maar het
nu stilletjes afneemt. Ik zal niet zeggen
dat de mensen dommer worden, maar
slimmer worden we in ieder geval niet
van de hele dag op een schermpje op het
internet rond te dwalen.
ELISABETH: Ik ben overprikkeld, ja. Dat
is iets typisch voor millennials: wij
gebruiken misschien wel drie sociale
media zoals Instagram, Twitter of Face-
book, en moeten daar constant op de
hoogte zijn van alles, en zorgen dat we
overal op reageren. Zelfs in WhatsApp-
groepen waarvan ik niet meer weet
waarom ik eraan ben toegevoegd, moet
ik af en toe iets zeggen, of mensen begin-
nen zich zorgen te maken.
Het woord is gevallen, de millennial.
Ik wilde eerst vragen: bestaat die wel
écht?
ELISABETH : Natuurlijk. Mijn bestaan
draait errond om die te observeren. Ik
werd onlangs voor mijn werk gecoacht
door een Nederlandse vrouw van 53 jaar.
Zij was ervan overtuigd dat er geen enkel
verschil was tussen onze generaties. Dat is
bullshit. Wij zijn opgegroeid met het
internet en sociale media. Zij zien hun
vrienden bijvoorbeeld niet plots in een
influencer veranderen, hé.
Hoe word je dat eigenlijk, een influen-
cer?
ELISABETH: Aan je lief vragen of hij een
paar keer per week urenlang foto’s van je
wil maken? Je hebt geen vrije tijd meer,
want je moet altijd bezig zijn met geestige
of inspirerende captions te verzinnen
voor bij die foto’s. Ik ken mensen die ik
op Instagram volgde, en die plots begon-
nen te praten over juice fasting : diëten‘Mijn dochter van 9 heeft alleen nog maar mensen in de
zetel zien hangen en naar hun smartphone staren. Zij wil
daar niets van weten.’ Paul Baeten Gronda
PAUL BAETEN
GRONDA
➜ 1981 geboren
in Mol
➜ Studeert scena-
rioschrijven (Sint-
Lukas, Brussel)
➜ 2006-2012 redac-
teur bij Woestijnvis
➜ 2006-2009
columnist voor
De Morgen
➜ 2008 debuteert
met Nemen wij dan
samen afscheid
van de liefde
➜ 2009-vandaag:
columnist voor
Knack Focus
➜ 2018 scenarist van
tv-serie Over water