met sapjes. Daarvoor volg ik echt geen
mensen. Er zijn er ook die dénken dat ze
een influencer zijn, maar er geen geld aan
verdienen en enkel in dat irritante taaltje
blijven spreken. Waarom blijft iedereen
ook maar van die idiote quotes of the day
posten? Daarvan raak ik dus overprik
keld. (lacht)
PAUL: We moeten allemaal nog met
smartphones leren omgaan. Het is al goed
dat we beginnen in te zien dat mensen
die vijf uur per dag naar zo’n scherm kij
ken echt verslaafd zijn. Maar ik denk dat
we daar een hele generatie aan zullen ver
liezen. De jongeren die nog jonger zijn
dan Elisabeth weten niet hoe ze daarmee
moeten omgaan. Ik ben een half jaar gele
den helemaal gestopt met Twitter en
Facebook, en mijn dochter van negen
heeft ook al door dat ze moet opletten
met schermen. Zij heeft alleen maar men
sen in de zetel zien hangen en naar hun
smartphone staren, en ze wil daar niets
van weten. Haar generatie zal dus wel
weer een evenwicht kunnen vinden.
Hebben millennials een moeilijker
leven dan de mensen die voor hen
opgroeiden?
ELISABETH: Het is ánders. De mensen
voor hen hebben échte, erge dingen om
zich zorgen over te maken. (lacht) Maar
wij lopen ook wel tegen echte zaken aan,
zoals een groot gevoel van vervangbaar
heid. Vandaag willen wij allemaal een
coole job doen, zoals er vroeger misschien
zelfs geen waren. Ik ken bijna niemand
die niet in de communicatie of de marke
ting of als copywriter werkt. Bij dat soort
creatieve jobs heb je altijd het gevoel dat
er tien jongere mensen klaarstaan die je
maar wat graag zouden vervangen.
PAUL: Je leeft in een bubbel, Elisabeth.
ELISABETH: Maar dat zijn net die millen
nials. Ik heb ook vrienden die in een
gewoon bedrijf werken, en zij hebben
natuurlijk geen last van die millennial-
stresskes.
PAUL: Een gewoon bedrijf? Je hebt het
over 0,3 procent van de economie, en al
de rest werkt in een gewoon bedrijf?
(lacht) Jij verwart millennials met hip
sters. De millennial is gewoon een leef
tijdscategorie, een generatie.
ELISABETH: Ik weet wel dat ik in een
bubbel leef. Maar alles wat ik zeg en
schrijf is ook herkenbaar voor mensen
die daarbuiten leven.
PAUL: Ik ben geboren in 1981, en ik
heb het gevoel dat ik met mijn ene been
in Generatie X sta en met mijn ander bij
de millennials. Ik vind dus
ook dat janet als scheld
woord niet meer kan, dat je
niet gratuit met zwarten
lacht en dat het goed is dat
we wat meer rekening hou
den met mensen die psychi
sche problemen hebben.
Soms duurt het bij mij alleen
wat langer om dat in te zien. Hoe onno
zel is dit nu weer, denk ik vaak, waarna
ik inzie dat het helemaal niet zo onnozel
is om wat meer te luisteren naar andere
mensen. Aan de andere kant vind ik
millennials vaak overgevoelig en rot
verwend, ze denken op alles recht te
hebben. Ik heb voor Woestijnvis
gewerkt. Ik ben daar begonnen als sta
giair die echt alles moest doen, zoals cola
klaarzetten voor De Laatste Showband.
Toen ik daar een echte job had gekre
gen, zag ik stagiaires binnenwaaien die
dachten dat ze meteen een scenario
zouden mogen schrijven.
ELISABETH: Na mijn studies taal en let
terkunde en culturele studies heb ik
zeven jaar lang veertien van die rotjobs
gehad. Ik heb net het gevoel dat de gene
ratie die na ons komt, de Generatie Z, veel
arroganter is. Doe eens rustig, jongens,
denk ik als ik hen bezig hoor. Zij vinden
dat ze meteen alles moeten krijgen.
PAUL: Enfin, elke generatie denkt dus
dat ze harder heeft gewerkt dan de gene
ratie die na haar komt.
ELISABETH: Iedereen zou minstens een
maand in de horeca moeten werken.
Waarom?
ELISABETH: Daar leer je belangrijke
levenslessen. Bijvoorbeeld: 99 procent
van de mensen gedraagt zich soms echt
kut.
PAUL: Een tip van je oudere broer:
altijd op voorhand vragen of je de interviewtekst achteraf nog eens
mag nalezen.
Millennials behoren ook
tot een generatie die het
waarschijnlijk minder
goed zal hebben dan hun
ouders. Hoe zwaar weegt
dat?
ELISABETH: Eerlijk? Ik ben
daar niet mee bezig. Ik maak
mij helemaal geen zorgen
over hoe mijn leven er zal
uitzien als ik zestig jaar ben.
Ook jongeren maken zich
nochtans al druk over de
betaalbaarheid van hun
pensioen.
ELISABETH: Ik ken ook wel
mensen die een vaste job
hebben genomen omdat ze
dan een groepsverzekering
en een pensioenplan kregen.
Maar ik kan me niet voor
stellen dat ik daarom elke
dag van negen tot vijf in een
landschapsbureau zou gaan zitten.
PAUL: Het meest deprimerende televi
siefragment dat ik ooit heb gezien ging
over een koppel twintigers dat een huis
aan het bouwen was. Ze hadden in de
douche al iets laten installeren om zich
aan vast te houden als ze oud waren en
niet meer goed rechtop konden staan.
Holy shit , man. Ik weet niet eens wat ik
overmorgen ga doen.
Elisabeth schreef onlangs een pagina
met veiligheidstips voor vrouwen. Dat
was na de dood van Julie Van Espen,
en die was veel harder dan we
gewend zijn.
ELISABETH: Die heb ik toen echt uit
boosheid geschreven. Ook vrouwen
waren op sociale media bezig dat we toch
moesten opletten met wat we aanhadden
als we over straat liepen. ‘Knoop je haar
toch maar niet in een paardenstaart, want
daarmee kunnen ze je meesleuren.’ Daar
kan ik echt niet tegen. Laten we maar
gewoon rustig doen, en zorg dat er regels
bestaan waar mannen zich aan horen te
houden. Zorg ervoor dat verkrachters in
de gevangenis belanden.
PAUL: Mag ik hier even mansplainen?
Dat is nu eenmaal realpolitik. Vrouwen
die een rokje aantrekken dat niet veel
langer is dan hun onderbroek communi
ceren iets anders dan vrouwen die een
broek aanhebben. Dat is gewoon zo.
Moeten alle vrouwen daar daarom reke
ning mee houden? Natuurlijk niet.31 JULI 2019 43ELISABETH
LUCIE BAETEN
➜ 1990 geboren
in Leuven
➜ Studeert Engels
en Spaans, Culturele
Studies (KU Leuven)
➜ 2014‑2015 redac‑
trice bij BlazHoffski,
een ondertussen
ter ziele gegaan
productiehuis
➜ 2015‑2017
communicatie‑
specialist bij de stad
Antwerpen
➜ 2018 redactiewerk
voor Panenka
➜ 2019 scenario’s
schrijven voor
Loslopend wild
➜ 2019
medewerkster
van Knack➽