44 31 JULI 2019 — WWW.KNACK.BEELISABETH: De moord op Julie raakte
mij. Ik ken niemand die al zoiets gruwe-
lijks heeft meegemaakt, maar al mijn
vriendinnen zijn ook weleens iets tegen-
gekomen met mannen. Vroeger vertel-
den we dat alleen aan elkaar, nu kunnen
we daar gelukkig openlijk over praten.
Toen ik 22 was, deed ik een job waar-
voor ik vaak langs mijn overste moest.
‘Als Elisabethje in de buurt is, wordt het
hier altijd wat heter’, zei die man elke
keer opnieuw als hij mij zag. Ik vond dat
toen niet aangenaam, maar ook niet
abnormaal. Ik vertelde dat zelfs niet
tegen mijn lief. Nu beseffen we allemaal
wel dat zoiets niet kan. Dat is de vooruit-
gang van de voorbije jaren.
PAUL: Helaas zijn niet alle ongelijkhe-
den makkelijk op te lossen. Toen ik bij
Woestijnvis werkte, was dat echt een
echte jongensclub. Het was voor mannen
ook veel makkelijker om daar binnen te
raken: ze deelden eenzelfde soort van
humor en kameraadschap. Dat zijn geen
slechte kwaliteiten, maar het maakte het
voor vrouwen wel lastiger.
ELISABETH: Dat herken ik. Ik heb wel
eens als meisje alleen in een vergadering
gezeten met acht mannen. Pas achteraf
besefte ik hoe raar dat is, maar die man-
nen doen dat natuurlijk niet expres.
PAUL: Ik heb de indruk dat veel man-
nen al veranderd zijn, maar dat ook
vrouwen soms nog niet goed weten hoe
ze daarmee om moeten gaan. Het echte
alfamannetje wordt duidelijk niet langer
aanvaard. Maar als de man zich dan
gevoeliger opstelt, en dat uit zich vervol-
gens in kwetsbaarheid of zelfs hulpe-
loosheid, zijn er vrouwen die daar dan
toch niet zo veel zin in hebben. Voor een
man is het vaak ook wat balanceren tus-
sen die verwachtingen.
Is seks met een alfamannetje ook niet
nog altijd het leukst?
ELISABETH: Vrouwen hebben decennia-
lang te horen gekregen dat mannen een
hoer in bed willen en een prinses in de
keuken. Nu moeten mannen zich eens
aan zo’n evenwichtsoefening wagen.
PAUL: Inderdaad. Het alfamannetje zal
’s ochtends pannenkoeken moeten bak-
ken en sinaasappels persen. Niks mis
mee, pannenkoeken zijn best lekker.
Paul heeft ondertussen al vijf romans
op zijn naam staan. Droom jij daar ook
van, Elisabeth?
ELISABETH: Hij heeft mij dat ten streng-
ste afgeraden: heel veel werk voor heel
weinig geld. (lacht)
PAUL: Maar ik heb er wel bij verteld dat
het ook nog altijd het mooiste is wat er
bestaat. Economisch zijn romans wel een
compleet waardeloos product geworden,
dus je hebt er niets aan als je rekeningen
moet betalen.
ELISABETH: Ik wil ooit een roman schrij-
ven, maar dit is niet het juiste moment.
Twee jaar geleden was ik aan een verhaal
in boekvorm begonnen, maar dat heb ik
omgewerkt tot een fictiereeks voor tele-
visie. Ik heb net de eerste pilot opgeno-
men, met eigen middelen, en ga het aan
een productiehuis proberen te verkopen.
Het moet een soort van Masters of None
worden, dat zich in Antwerpen afspeelt.
Het gaat over een millennialmeisje zoals
ik, en ik speel die rol ook zelf.
Paul, jij schreef het scenario van Over
water. Je vertelde onlangs in een
interview dat het voelt alsof je van
een vijfsterrenhotel naar het leger
bent overgeplaatst nu je weer aan een
novelle werkt.
PAUL: Je wordt verwend als je aan een
televisiereeks schrijft. Ik kon met Tom
Lenaerts samenwerken, en er is natuur-
lijk ook veel meer geld mee gemoeid.
Honderd mensen werken mee aan het
realiseren van ons idee. Dat is een echte
fabriek. Nu ben ik weer alleen met mijn
tekstverwerker. Elk woord telt, en er
zijn ook alleen maar woorden. In een
scenario zijn de dialogen van belang,
maar verder zijn het vooral aanwijzin-
gen. Scenaristen moeten de regisseur en
de acteurs zo goed mogelijk uitleggen
wat er moet gebeuren. Dan krijg je zin-
nen als: ‘Jan kijkt op en maakt met zijn
handen een wegwerpgebaar.’ Dat schept
geen artistieke voldoening.
Wat geeft dan het meeste genoegen:
scenario’s of romans schrijven?
PAUL: Ik werk aan een nieuwe roman.
Laten we eens van het volstrekt geschifte
idee uitgaan dat daar 10.000 exemplarenvan
zul
lenworden verkocht. Dat zal nooit gebeu-
ren, terwijl naar afleveringen van Over
water gemiddeld 1,4miljoen Vlamingen
hebben gekeken. Dat is één Vlaming op
de vier, en dan tel ik alle baby’s en oude-
ren die amper nog kunnen ademen mee.
Het verschil in impact is gigantisch. Die
van auteurs wordt alleen maar minder.
In vergelijking met toen ik debuteerde is
de aandacht voor schrijvers al gedeci-
meerd.
Is dat onterecht?
PAUL: Ik vind het in elk geval spijtig.
Ik ken veel collega’s die schrijven, en die
hebben allemaal wel iets te vertellen. Ze
hebben tenminste ergens over nage-
dacht. Als je dat vergelijkt met de figu-
ren die wel nog veel aandacht krijgen in
de media, is dat toch al heel wat.
Ik las ter voorbereiding de recensies
van Over water nog eens. Het blijft
raar: recensenten bespreken de eerste
twee afleveringen, en de rest van de
reeks gaat voorbij zonder verder com-
mentaar.
PAUL: Ik vind dat ook ongelooflijk, ja.
Dat is alsof een criticus na een kwartier
de theaterzaal verlaat omdat hij al weet
wat hij van de voorstelling vindt. Ik
begrijp het ook wel: recensenten willen
allemaal eerst zijn. Ik zou de tweede
reeks van Over water in één keer aan
recensenten willen tonen, de tien afleve-
ringen. Ze kunnen er daarna dan in alle
rust hun mening over vormen.
Tot slot: leiden jullie het leven waar
jullie vroeger van droomden?
ELISABETH: Zo ongeveer. Met dat ver-
schil dat het zich in New York had moe-
ten afspelen. (lacht)
PAUL: Ik had altijd het beeld voor me
van de cowboy die in de Marlboro-re-
clame in een rode polo tegen een auto
leunt. Zo’n einzelgänger ben ik wel
geworden, ja. Nu droom ik ervan om, als
ik oud ben, ergens op het Engelse of
Schotse platteland nog altijd boeken te
schrijven voor de vijftien laatste lezers. Ik
zal dan af en toe met mijn zus in New
York bellen om te horen hoe het met haar
gaat.
ELISABETH: Ik zal opnemen. Als ik tijd
heb, tenminste. (lacht) l‘Vrouwen kregen altijd te horen dat mannen een hoer in bed
willen en een prinses in de keuken. Nu moeten mannen zich
eens aan zo’n evenwichtsoefening wagen.’ Elisabeth Lucie