ze alles uit Schotland haalden! In een Italiaans restau-
rant in Londen, een uitstekende zaak waar het altijd
vol zat met antiquairs, heb ik met een Antwerpse col-
lega afgesproken om samen naar New York te trek-
ken.
Hoe kwam dat Europese antiek in New York
terecht?
DE GRANDE: Door George Hearst, de zakenman en
krantenmagnaat. Die heeft in het midden van de 19e
eeuw schepen vol Europees antiek gekocht. En ik
heb er veel teruggebracht in de jaren 1970. (lacht)
Later, in de jaren 1980 en 1990, had ik veel Ameri-
kaanse klanten, mensen in Los Angeles die elke
maand iets kochten. De zaken gingen zo goed dat ik
een gebouw kocht downtown New York, niet ver van
het Soho Grand Hotel waar ik logeerde, om een bij-
huis te openen.
Waarom bent u er niet gebleven?
DE GRANDE: We hebben ons misrekend in de restau-
ratie. Die zou drie keer duurder uitvallen dan
begroot. Achteraf gezien had ik natuurlijk een
andere beslissing moeten nemen: hier alles verkopen
en met de opbrengst naar New York verhuizen. Dat
zou goed gewerkt hebben. Ik was er al een beetje
bekend en het is altijd spannend wanneer een
buitenlander iets komt verkopen. Ik heb er goed
verdiend, maar had ik gewoon dat gebouw gehou-
den en dat nu verhuurd, dan zou ik alleen nog hoe-
ven na te denken over hoe ik elke maand mijn geld
op krijg.
Eind jaren 1980 begon u naar Zuid-Amerika te
reizen. Hoe komt het dat ook daar Europees
antiek te vinden was?
DE GRANDE: Antiek gaat de wereld rond, hè. In de
jaren 1920 was Buenos Aires een van de rijkste steden
ter wereld. Alle grote Parijse prestigehuizen hadden
er een bijhuis. En waar veel geld is, zijn veel klanten.
Een Braziliaanse handelaar in Brussel had mij getipt
dat er in Buenos Aires antiek te koop was. Dus ben ik
ernaartoe gegaan. Dat heeft een paar jaar gewerkt, tot
Sotheby’s en Christie’s er ook filialen openden. Toen
werd het minder lucratief.
In 1987, toen ik een zwaar auto-ongeval kreeg, was
het helemaal gedaan. Dat nieuws ging als een lopend
vuurtje rond in de antiekwereld. Toen het Buenos
Aires bereikte, was ik al doodverklaard. Mijn oneer-
lijke tussenpersoon daar heeft ervan geprofiteerd om
een container met mijn waar zelf te verkopen. Dat
heeft mij 150.000euro gekost.
U bent een rasechte verkoper. Zou u ook auto’s
of worst kunnen verkopen?
DE GRANDE: Ja, als mijn leven ervan zou afhangen.
Maar antiek is mijn vak. Dit is wat ik graag doe. Ik
ben niet alleen tevreden wanneer ik iets verdiend heb, maar vooral wan-
neer een klant iets kan kopen wat hij of zij heel graag ziet.
Zijn er objectieve parameters om een prijs te bepalen?
DE GRANDE: Een stuk moet zijn wat het is, verstaat ge? Er is natuurlijk
in de eerste plaats de schoonheid van het object. Dat is relatief. De patine
van een stuk is voor de ene wat hem er verliefd op doet worden, de
andere wil die er het liefst van al af kuisen. Je moet als handelaar, maar
ook als koper, schoonheid koppelen aan objectievere parameters als ori-
ginaliteit. Is het stuk untouched en niet vertimmerd? Is het vakman-
schap? Gemaakt uit de goede houtsoort en in de juiste periode? Wat
weten we erover? Hoe jonger een object, hoe sneller en accurater je het
kunt dateren, etiketteren en dus prijzen.
Is de antiekwereld sterk veranderd sinds u erin zit?
DE GRANDE: Ik vind dat ze is verbeterd. Mensen hebben minder honger
naar kopen, naar hun huis volstouwen met stukken waarvan ze hopen dat
ze meer waard worden. Dat dreef de prijzen almaar meer op. Nu kopen
mensen wat ze graag zien. Dat heeft onze zaken wel verkalmd, natuurlijk.
We verkopen minder, maar gerichter. Vroeger moest iedereen bijvoorbeeld
Normandische bruidskasten hebben. Die stonden geen twee dagen in de
winkel en vlogen de deur uit voor 5000euro. Nu staan ze voor 1500euro
twee maanden te wachten op hun koper. Maar wat is beter: verkopen tegen
een hoge, maar volatiele prijs of tegen een lagere, maar stabiele prijs? En
vooral: die kast verkopen aan iemand die ze echt wil en ze niet in de garage
als belegging opslaat? De zekerheid van kopen en direct verkopen is weg.
En dus koop ik nu gerichter. Dat is goed voor wie nu in de branche stapt én
voor de klanten. Het is het moment om zuiver te kopen.
Is geloofwaardigheid het hoogste goed van de antiquair?
DE GRANDE: Absoluut. Je moet vertrouwen
hebben én zelf ook betrouwbaar zijn. Wie niet
100 procent staat achter wat hij zegt, zwijgt
beter. En een goede aankoper is ook diploma-
tisch. Vroeger braken antiquairs de hun aange-
boden handelswaar af. Gewoon om het
goedkoop te kunnen kopen. Dat is niet eerlijk.
Maar die tijden zijn voorbij. Mensen zien ook wel tegen welke prijs jij
het doorverkoopt.
Hebt u dat zelf ook gedaan?
DE GRANDE: Nee. Dat zou ook niet gewerkt hebben: ik kocht zelden van
particulieren, bijna altijd van handelaren. In Zuid-Amerika ging ik wel
huizen binnen. Dan stond in de krant: ‘Buitenlandse handelaar komt
voor Europees antiek’. In Santiago de Chile, Montevideo en Buenos
Aires droomden mensen dan van een Parijse handelaar.
En ze kregen er een uit Jabbeke.
DE GRANDE: (lacht) Ik heb daar nooit gezegd dat ik uit Jabbeke kom.
Zijn internetveilingen grote concurrentie voor u?
DE GRANDE: Op veilingen kun je alles verkopen. Mensen zien elkaar
daar kopen, dat is soms het duwtje dat ze nodig hebben om zelf te
kopen. Zelfs antiquairs zijn daar gevoelig voor.
Hebt u al vaak verkeerd verkocht?
DE GRANDE: Het overkomt me, laten we zeggen, één keer op de duizend.
Dat valt mee. Pas op, als handelaar kun je op die veilingen ook goede
zaken doen. Ik heb onlangs een medewerker naar een veiling gestuurd
voor een object dat ik echt wilde. We hebben het kunnen kopen voor een
tiende van wat ik ervoor wilde geven.
Hoe kan dat?
DE GRANDE: Door een slechte beschrijving. Er stond dat het object
negentiende-eeuws is, terwijl het zeventiende-, en zelfs vroegzeventien-
de-eeuws was. Dat is internet, hè. Heel veel mensen nemen de beschrij-
vingen klakkeloos over. Vroeger was zo’n koopje uitzonderlijk, want
mensen gingen kijken.76 31 JULI 2019 — WWW.KNACK.BE‘In Zuid-Amerika droomden ze van
Parijse handelaars. Ik zei daar nooit
dat ik uit Jabbeke kom.’