μαθηματικά, ζήτησα την ευχή του πατέρα και της μάνας μου κι έφυγα προς τη
Δύση. Μετά από πολυήμερο ταξίδι κατέληξα στην πόλη της Συρίας, στην Τύρο,
που την δροσίζει η μεγάλη θάλασσα της Δύσης^8. Εκεί έφταναν κυρίως με τα
καράβια τους έμποροι από χώρες της Δύσης, που ήθελαν να φτάσουν ως την
Κίνα, για ν’ αγοράσουν ό,τι μπορούσε να φανταστεί ο νους του ανθρώπου και
να τα πουλήσουν στους δικούς τους τόπους. Σκέφτηκα να γίνω οδηγός γι’
αυτούς τους Δυτικούς. Σε λίγο καιρό κατάφερα να μάθω τη γλώσσα των
Γενοβέζων και των Βενετσιάνων, κι έτσι συνεννοούμπυν μαζί τους, χωρίς
νοήματα και γκριμάτσες.
Ξεκινούσαμε με άλογα από την Τύρο, κουβαλώντας προμήθειες σε μουλάρια.
Περνώντας από την Παλμύρα, φτάναμε κουρασμένοι στην Βαγδάτη. Εδώ
σταματούσαμε δυο τρεις μέρες για ξεκούραση και ξανά στο δρόμο, με σκοπό
να φτάσουμε στην μαγική Μπουχάρα. Σε όλη τη διαδρομή υπήρχαν όμορφα
καραβάν σεράγια, για δική μας ξεκούραση και για την φροντίδα των ζώων.
Συχνά, αλλάζαμε τα κουρασμένα άλογα και τα μουλάρια, με άλλα ζωντανά
ξεκούραστα. Οι έμποροι από τη Δύση, έρχονταν φορτωμένοι με φλουριά, κι
έτσι δεν τσιγκουνεύονταν....
Η απόσταση από την Τύρο της Συρίας ως την πόλη Κασγκάρ του Τουρκεστάν,
που ήταν η πύλη για να μπει κάποιος στην μυστήρια Κίνα, υπολογίζονταν σε
αμέτρητα gaz^9 , που δεν χωρούσε ο νους μας.
Φτάναμε στην Μπουχάρα και οι έμποροι, που δε νοιάζονταν μονάχα για το
κεμέρι τους, ήθελαν να ξαποστάσουν και να θαυμάσουν τα πανέμορφα τζαμιά,
που κυριαρχούσε το μπλε και το τυρκουάζ χρώμα, όπως και τους πολλούς
89 Η Μεσόγειος.,Gaz: Περσικός πήχης, ως μέτρο μήκους στα μέσα χρόνια. Η απόσταση Τύρου μέχρι Κασγκάρ, που βασικά είναι
“Ο Δρόμος του Μεταξιού”, υπολογίζεται σε 6.500 χιλιόμετρα περίπου.