Jednak po niemal 64 latach, pod koniec XX wieku to nadal męż-
czyźni byli prowadzącymi wykłady z zakresu typografii. W odpowiedzi
na zdominowanie tego pola przez jedną płeć powstała grupa the
Women’s Design Research Unit (WD+RU) założona przez historyczki
designu i edukatorki: Teal Triggs, Sian Cook i Liz McQuiston^91.
Punktem zwrotnym i inicjującym powstanie grupy była konferen-
cja Fuse 94 w 1994 roku. Triggs oburzył brak udziału kobiet w rolach
ekspertek. Zapytała więc jury jaki jest proces rekrutacji na wyda-
rzenie i kryterium wyboru ekspertów? Niestety nie dostała odpo-
wiedzi na te pytania co spowodowało, że postanowiła wraz z Cook
i McQuiston zacząć własne działania, które miałyby podkreślać rolę
kobiet w projektowaniu. W tym czasie projektowanie nadal nie było
przedstawiane jako coś czym mogłyby zajmować się kobiety i jak
same mogły zauważyć nie pojawiały się za często na wydarzeniach
związanych z projektowaniem jako wykładowczynie czy mówczynie.
Jednym z organizatorów Fuse był Neville Brody, który zapropono-
wał WD+RU wkład do magazynu FUSE o tematyce eksperymentowa-
nia cyfrowego z typografią. Kobiety zobaczyły w tej propozycji szanse
aby wykonać działanie zwiększające świadomość na temat kobiet
w projektowaniu. Dodatkowym, sprzyjającym zbiegiem okoliczności
był temat numeru, który brzmiał: „propaganda”^92.
Zadaniem kobiet było zaprojektowanie kroju. Stworzyły one moc-
no konceptualny typeface o nazwie Pussy Galore. Nazewnictwo to
zaczerpnięte zostało z filmu z serii o Jamesie Bondzie „Goldfinger”.
Pussy Galore była filmową kobietą agenta^93. (W wyżej wymienionej
serii filmów kobiece postaci często były przedstawiane jako delikatne,
pocieszycielki-nagrody dla dzielnego agenta). Font ten oparty jest
na stereotypach na temat kobiet, pokazując za pomocą dingbatów
w prześmiewczy sposób negatywny język wymierzony w kobiety.
Możemy w nim zobaczyć różne typy stereotypów przedstawionych
jako znaki graficzne. W foncie tym widzimy znak w kształcie kobiecej
głowy z fryzurą nawiązująca do Marylin Monroe. Symbol ten wypeł-
niony został literami mówiącymi: „dumb blonde” [głupia blondynka].
Zestawienie liter i ozdobników w tym foncie powodowało zaska-
kujące efekty, skłaniające do refleksji nad funkcjonowaniem kobiet
w przestrzeni językowej^94.
Jest to bardzo interaktywna koncepcja kroju zapraszająca do roz-
mów na temat konstruowania kobiecej sylwetki za pomocą języka
używanego wobec niej lub o niej^95. Pomimo dość poważnego tematutylko na postrzeganie roli kobiety w dziedzinie typografii przez męż-
czyzn, ale i pokazywała kobietom, że da się i mogą znać się na krojach
i ich historii czy projektowaniu. W transkrypcji wywiadu umieszczo-
nym w Magazine Eye Beatrice Werde mówi:Dingbaty z kroju Pussy Galore
projektu WD+RU
(...) w projektowaniu, każdy kto ma dobre wyczucie projektowe może odnieść
sukces, jeśli zna się na rzeczy – niezależnie czy jest to mężczyzna czy kobieta^90