ΤΟ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ

Η κατάσταση της Ρόζας δεν πήγαινε καθόλου καλά. Η
αιμορραγία δεν έλεγε να σταματήσει και μετά δυο μέρες από τον
τοκετό ανέβασε υψηλό πυρετό. Η μαμμή δεν τα έχασε αλλά
στεναχωρέθηκε πολύ. Ήταν σίγουρη, πως ο πυρετός οφειλόταν σε
μόλυνση. Πήγε και βρήκε τον μοναδικό γιατρό που υπήρχε τότε
στην Ερντέκ. Ήταν βλέπεις και ο πόλεμος ανάμεσα σε Τούρκους
και Έλληνες τον καιρό εκείνο στην Μικρά Ασία. Η κατάσταση ήταν
δύσκολη και κανένας δεν ήξερε ποια κατάληξη θα είχε αυτή η
συμφορά. Ο γιατρός ήταν ένας ηλικιωμένος Αρμένης, που κανένας
δεν ξέρει πώς βρέθηκε στα μέρη τους. Ίσως να κατέφυγε στην
Ερντέκ για να αποφύγει τους διωγμούς των Νεότουρκων. Ο γιατρός
Κεβόρκ δεν καθυστέρησε να φτάσει στο σπίτι και εξέτασε με
μεγάλη προσοχή την Ρόζα. Στο τέλος σκυθρώπασε. Μίλησε με την
μαμμή. Χρειάζεται αίμα, αλλιώς δεν μπορεί να επιβιώσει. Και δω
δεν έχουμε νοσοκομείο. Το ιατρείο που υπήρχε δεν λειτουργεί πια,
αφού όλοι οι γιατροί και οι νοσοκόμες έχουν επιστρατευθεί, οι μεν
Τούρκοι με την πλευρά των Οθωμανών και οι Ρωμιοί, με τους
Έλληνες. Δάκρυσε φεύγοντας, όταν ψέλλισε πως δεν μπορούσε να
προσφέρει κάτι για να σώσει τη νέα γυναίκα.... Το μωρό
προσφέρθηκαν και το φρόντιζαν απ’ τη μια μεριά η μαμμή, που
στάθηκε ένας Άγγελος στο δράμα που περνούσαν ο Καλέβ και η
Ρόζα, κι από την άλλη η Λούνα, που έδειξε αφάνταστη αγάπη. Η
αιμορραγία δεν σταματούσε και ο πυρετός δεν έπεφτε. Ο Καλέβ
σκούπιζε συνεχώς το μέτωπο της αγαπημένης του με κομπρέσες
δροσερό νερό, μα αποτέλεσμα δεν υπήρχε. Την έκτη μέρα μετά τον
τοκετό, η Ρόζα παρέδωσε το πνεύμα της.... Μήτε Ραββίνος υπήρχε,