στα πεθερικά, λέγοντάς τους τα μαύρα μαντάτα. Δεν τους είπε
τίποτα για την απόφασή του να εμπιστευτεί την κόρη του σε κάποια
οικογένεια. Αλλά στην Παλαιστίνη που αποφάσισε να πάει, δεν
ξέρει τί θα βρει και άλλωστε το μωρό είναι μόλις ημερών. Με τις
άγνωστες κακουχίες που είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει στο
ταξίδι, είναι αδύνατη κάθε μετακίνηση για την κόρη του.
Μετά από λίγο τους είπε, ότι ονόμασε το μωρό Βούλα Χαβά,
που σημαίνει, το μεν Βούλα ή Μπούλα, μεγαλύτερη αδελφή, ενώ το
Χαβά σημαίνει Εύα, την μακρινή προπρογιαγιά όλων μας. Αφού
τελείωσε ο Καλέβ ό,τι είχε να πει, έβγαλε το κεμέρι του και μέτρησε
αρκετά χρυσά για ν’ αφήσει στον κυρ Γιώργη. Η κυρά Αγγελίνα τον
κοίταξε μάλλον άγρια και αρκέστηκε να του πει, ότι δόξα τω Θεώ,
δεν χρειάζονται τα χρυσά του όσο εκείνος, που έχει ταξίδι μακρινό
και σε τόπο άγνωστο. Ξανάβαλε λοιπόν ο Καλέβ τα χρυσά στο
κεμέρι και το ασφάλισε γύρω απ’ τη μέση του. Τους ευχαρίστησε
και πάλι και τους είπε πως θα πάει στο λιμάνι, με την ελπίδα να βρει
κανένα καΐκι, που να τον μεταφέρει όσο πιο κοντά γίνεται στον
προορισμό του. Τους παρακάλεσε, πριν φύγει να δει για τελευταία
φορά τη Βουλίτσα του. Τον οδήγησαν στην κάμαρη του μωρού.
Είχε ξυπνήσει ήδη το μωρό και η παραμάνα το βύζαινε. Ρουφούσε
αχόρταγα το γάλα απ’ τα βυζιά της....
Ο Καλέβ πήρε στα χέρια τον μπόγο του, φίλησε πρώτα το χέρι
της κυρά Αγγελίνας και κατόπιν του κυρ Γιώργη κι έφυγε.... Δεν
ξεμάκρυνε πολύ και γύρισε το κεφάλι να δει τους ευεργέτες του,
λέγοντάς τους: Όταν τακτοποιηθώ, πρώτα ο Θεός, θα σας γράψω
αμέσως....
Όταν ανακοίνωσαν ο κυρ Γιώργης και η Αγγελίνα στα παιδιά
τους, πως απέκτησαν μια καινούργια αδελφή, το δέχθηκαν με χαρά,