έδειχνε φροντίδα για την αδελφούλα του, που την περνούσε
περισσότερο από είκοσι δυο χρόνια. Στα βαφτίσια θα ήταν μονάχα η
οικογένεια, η παραμάνα και η κυρά Ανάστω. Έτσι κι έγινε, όπως τα
είχαν σχεδιάσει. Το μωρό απέκτησε επίσημα το όνομα Παρασκευή
και γράφτηκε στα χαρτιά της ρωμέϊκης ενορίας. Στην οικογένεια το
φώναζαν Βούλα ή Βουλίνα ή Βουλίτσα. Η Αγγελίνα, όπως και ο κυρ
Γιώργης ήξεραν, πως πίσω από το Βούλα κρυβόταν ένα μυστικό: Η
Εβραιοπούλα Βούλα Χαβά....
Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1922 όλες οι οικογένειες των Ρωμιών
της Πάντερμα, με σφιγμένες καρδιές, με δάκρυα στα μάτια,
κρατώντας σε μπόγους ό,τι μπορούσαν από το βιος τους,
εγκατέλειπαν με φόβο τα σπίτια τους και περνούσαν απέναντι, στη
Ραιδεστό. Ακολουθούσαν τις δυνάμεις του Τρίτου Σώματος του
ελληνικού στρατού, που εγκατέλειπε την Μικρά Ασία από την
Πάντερμα για την Ανατολική Θράκη κι από κει για την Ελλάδα....
Η Μικρασιατική Εκστρατεία του ελληνικού στρατού είχε καταλήξει
στην Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν ήταν η ήττα των Ελλήνων
στρατιωτών από τους Τούρκους, δεν ήταν το άδοξο και τραγικό
τέλος της ελληνικής εντολής στη Σμύρνη και την γύρω περιοχή, που
άρχισε τον Δεκέμβρη του 1919. Ήταν ο βίαιος ξεριζωμός τόσων
Ελλήνων, που από τις πόλεις και τα χωριά τους, τώρα γεύονταν το
ποτήρι της προσφυγιάς, κυνηγημένοι ουσιαστικά για να σώσουν τη
ζωή τους, κυρίως από τη μανία που έδειχναν οι τσέτες, που
ακολουθούσαν τους στρατιώτες του Γαζή Μουσταφά Κεμάλ.
Η οικογένεια Παπάζογλου ήταν ανάμεσα στους Έλληνες της
Πάντερμα, που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τους Έλληνες
στρατιώτες στην Ελλάδα. Ήταν περισσότερο ο φόβος αντιποίνων