Ο Καλέβ με γνωστούς, με φίλους, μέσα από κλιμάκια του
Ερυθρού Σταυρού προσπαθούσε να μάθει για την οικογένεια
Παπάζογλου. Δεν ήξερε ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχαν πια
Παπάζογλου, πρόσφυγες από την Πάντερμα. Όσο περνούσε ο
καιρός και δεν μάθαινε κάτι για την τύχη της κόρης του, που την
φανταζόταν μια χαριτωμένη κοπέλα, με την ομορφιά της Ρόζας στο
πρόσωπό της, η πίκρα βάλτωνε στην καρδιά του....
1940! Το μεγάλο αιματοκύλισμα του κόσμου είχε αρχίσει. Οι
δυνάμεις του Άξονα, με αρχηγό τον Χίτλερ, που στο κατόπι του είχε
τον Μουσολίνι και τον Ιάπωνα Αυτοκράτορα, είχαν σχεδιάσει να
υποτάξουν την οικουμένη. Κάποιες γελοίες, αλλά επικίνδυνες
φιγούρες, σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως στη Βουλγαρία, στη
Ρουμανία, στην Ουγγαρία, στη Σλοβακία, στο Ανεξάρτητο Κράτος
της Κροατίας, που προέκυψε μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας,
προσδέθηκαν στο ναζιστικό άρμα.
Η Βούλα ήταν ήδη είκοσι χρονώ. Είχε τελειώσει το γυμνάσιο,
ενώ συνέχιζε το ωδείο, όπου σπούδαζε μονωδία και κλασικό
τραγούδι, παρά τις ανόητες, αλλά έντονες αντιρρήσεις, του
κηδεμόνα της στην οικογένεια, όπως αρέσκονταν να εμφανίζεται ο
αδελφός της ο Κώστας. Απ’ το 1939 είχε αρχίσει η Βούλα να
παρακολουθεί την εκπαίδευση των Εθελοντριών Αδελφών
Νοσοκόμων του Ερυθρού Σταυρού. Ήταν ένας άνθρωπος αγάπης
και φροντίδας για τους άλλους. Έτσι, η ένταξή της στο σώμα των
Εθελοντριών του Ερυθρού Σταυρού ήταν μια φυσική κατάληξη της
τρυφερότητας που την διέκρινε και ενός πρωτόγνωρου ήθους
προσφοράς και ανάλωσης για ανθρώπους, που ταλανίζονταν από
δυσκολίες και προβλήματα. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, μετά την