επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδας τον Οκτώβρη του 1940, η
Βούλα ως Εθελόντρια Αδελφή του Ερυθρού Σταυρού, κλήθηκε να
προσφέρει τις υπηρεσίες της στο Δημοτικό Νοσοκομείο της
Θεσσαλονίκης, που άρχισε να δέχεται τραυματίες από το αλβανικό
μέτωπο.
Οι Έλληνες νίκησαν τους Ιταλούς στο αλβανικό μέτωπο. Στο
τέλος όμως οι σύμμαχοι των Ιταλών Φασιστών κατέλαβαν την
Ελλάδα και άρχισε η οδυνηρή περίοδος της Κατοχής. Ιδίως οι αστοί
δοκιμάστηκαν πικρά, από την πείνα, την μεγάλη μέχρι θανάτου
πείνα. Η Βούλα αναγκάστηκε, με ανείπωτη θλίψη, να εγκαταλείψει
το Ωδείο και μαζί να αφήσει κατά μέρος τα όνειρά της, με την
ελπίδα, πως κάποτε θα μπορούσε να τα συμμαζέψει και να τα
ξαναπλάσει.... Τα αδέλφια της, ένα ένα νοικοκυρεύονταν,
στήνοντας τις δικές τους οικογένειες και εγκαταλείποντας το
προσφυγικό σπίτι και τους γονείς. Στο σπίτι έμεναν με τους γονείς
και τη Βούλα, η μεγαλύτερη αδελφή και ο Κώστας, που συνέχιζε με
το στανιό να αστυνομεύει τη ζωή της μικρής αδελφής του.
Η Βούλα στο νοσοκομείο γνώρισε ένα σχετικά νέο άντρα,
ωραίο και αριστοκρατικό, που τον φρόντιζε ως νοσηλεύτρια, όταν
έφθασε από το μέτωπο τραυματισμένος στο πόδι. Το όνομά του
Αλκίνοος. Καταγόταν από ξεπεσμένη οικονομικά οικογένεια της
Αιγύπτου, που είχε πάει στο μέτωπο ως έφεδρος. Γύρω στο ’32, όλη
η οικογένειά του είχε εγκατασταθεί σε μια επαρχιακή μικρή πόλη,
κοντά στη Θεσσαλονίκη, μετά την εμπορική κατάρρευση του
πατέρα του και η ανάγκη, επέβαλλε την επιστροφή τους από την
Αίγυπτο. Το 1943 η Βούλα και ο Αλκίνοος αρραβωνιάστηκαν στη
Θεσσαλονίκη. Όλοι τους οι συγγενείς ήταν εγκατεστημένοι σ’ αυτή