ΤΟ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ

Τελικά, το γράμμα τελείωσε. Ο Καλέβ ιστορούσε στην κόρη
του, χωρίς περιττά λόγια, όλα εκείνα τα περιστατικά που θα της
αποκάλυπταν την εβραϊκή ταυτότητά της. Της έγραψε για την μάνα
της και για το θάνατό της αμέσως μετά τη γέννησή της. Της μιλούσε
με πολλή τρυφερότητα για την αγάπη του για την ίδια και για τη
μεγάλη θλίψη, που τόσα χρόνια δεν λέει να καταλαγιάσει, εξαιτίας
της υποταγής του στην ανάγκη να την εμπιστευτεί στους υπέροχους
ανθρώπους, στον κυρ Γιώργη και στην κυρά Αγγελίνα, μια και οι
συνθήκες δεν του επέτρεψαν να κρατήσει κοντά του την χαρά της
παρουσίας της στη ζωή του. Της έγραψε για την απύθμενη
ευγνωμοσύνη που έτρεφε στην καρδιά του για το ζεύγος
Παπάζογλου, όπως ο ίδιος θα τους θυμόταν, για το ότι ανέλαβαν να
την μεγαλώσουν όπως τα άλλα τους παιδιά, χωρίς διακρίσεις. Της
ζητούσε συγγνώμη, γιατί μπορεί με τούτο το γράμμα να την
αναστάτωνε, μα πίστευε πως η γνώση της αλήθειας, όσο πικρή και
αν φαντάζει πολλές φορές, εντέλει είναι λυτρωτική.... Της
αποκάλυψε, πως το όνομα που της είχε δώσει, ήταν Βούλα Χαβά,
εξηγώντας της τί σήμαινε. Τόνιζε χωρίς περιστροφές, πως σε καμιά
περίπτωση δεν είχε την πρόθεση με όσα της αποκάλυπτε, να μειώσει
την αγάπη και τον σεβασμό της για τους γονείς που την ανέθρεψαν,
ούτε να προκαλέσει ρήγμα στις σχέσεις της με την οικογένεια, που
γνώρισε. Της εξέφραζε τη βαθειά χαρά του, καθώς έμαθε για την
οικογένεια που έστησε με τον σύζυγό της, λέγοντάς της πως την είχε
φυλαγμένη μέρα και νύχτα στις προσευχές του. Της εξηγούσε γιατί
του ήταν αδύνατο να την επισκεφθεί στην Ελλάδα, ώστε να την
σφίξει στην αγκαλιά του και την παρακαλούσε να δείξει όση
κατανόηση μπορούσε.
Ο Κιρκόρ έστειλε μήνυμα στον Καλέβ, ότι θα έφευγε για την
Ελλάδα, Γενάρη ή Φλεβάρη του 1954. Στο φάκελλο, έκλεισε μαζί