φύλου, είμαστε οι ερωμένες Του, που Τον λαχταρούμε και δεν
ξέρουμε τον τρόπο να Τον συναντήσουμε, να του φανερώσουμε τον
πόθο και την δίψα μας γι’ Αυτόν. Αν ο δάσκαλος δεν έχει χαθεί
μέσα στη φωτιά του έρωτα δεν είναι αληθινός, γιατί μονάχα η φωτιά
μπορεί να μας κάνει να εγκαταλείψουμε τον εγωισμό μας και να
αξιωθούμε να ενωθούμε με τον Αλλάχ, τον αλ Ουαντούντ, το
Θεμέλιο της Ύπαρξης, την Έσχατη Πραγματικότητα... Η φωτιά
πυρώνει το σίδερο χωρίς να το καταστρέφει, αλλά στα χέρια του
σιδερά παίρνει όποιο σχήμα θέλει να του δώσει ο τεχνίτης και να το
κάνει είτε μαχαίρι, είτε υνί να οργώνει τη γη.... Έτσι είμαστε και οι
άνθρωποι, αν αφεθούμε στα χέρια του Θεού. Το Πνεύμα σαν φωτιά
μας ενώνει με τον Αλλάχ και χωρίς να θρυμματίζεται το πρόσωπό
μας, η ύπαρξή μας, σμίγουμε με την Αλήθεια μας, γινόμαστε Ένα,
πραγματώνουμε το ταουχίντ ».
Σε μιαν άλλη ευκαιρία, ο παππούς μου είχε μιλήσει για τον
μουρσίντ, τον πνευματικό δάσκαλο. «Ο αληθινός Δάσκαλος είναι
παιδαγωγός στην Ελευθερία. Διότι η ελευθερία αποτελεί στοιχείο
του όντως ανθρώπου! Ο Μαθητής και η Μαθήτρια αισθάνονται στις
πλάτες τους να φανερώνονται νοητά φτερά, που τους ικανώνουν να
πετάξουν στις διαστάσεις του Όλου, ακόμα και αν φαίνεται πως
απομακρύνονται από το Δάσκαλό τους. Αυτή η απομάκρυνση δεν
σημαίνει αναίρεση του Δασκάλου γιατί συμβαίνει μόνο κατά τα
φαινόμενα. Απεναντίας είναι δείγμα πως η μετάδοση της διδαχής
άρχισε να καρποφορεί. Ο Δάσκαλος πάντοτε έχει την αξία του
αδιάπτωτη, ακόμα και όταν ο Μαθητής εξελιχθεί και ο ίδιος στο
διακόνημα του Δασκάλου. Η κατάσταση που σου ανέφερα, είναι το
αποκορύφωμα της ώσμωσης μεταξύ Δασκάλου και Μαθητή ή
Μαθήτριας. Για τούτο και πρόκειται για σχέση Μαθητείας, καθόσον
ο Δάσκαλος σε όλη τη διαδικασία της κοινωνίας του με τον Μαθητή