είναι και ο ίδιος Μαθητής και ο Μαθητής εν αγνοία του, γίνεται
Δάσκαλος του δασκάλου του. Ο Δάσκαλος διακονεί, δεν
κατεξουσιάζει τους μαθητές του, έστω και αν ο τρόπος παράδοσης
της γνώσης μπορεί να δημιουργεί αντίθετες εντυπώσεις στους
αδαείς, στους ανυπόμονους και στους ανυποψίαστους...».
«Η σχέση Δασκάλου και Μαθητή, μέντορα και αναζητητή ή
μουρσίντ και μουρίντ , στην Οδό του Σουφισμού είναι σημαντική και
κεφαλαιώδης. Ο ρόλος του Σεΐχη ή της Σεΐχας, γιατί πρέπει να
γνωρίζουμε καλά, ότι στο Σουφισμό, που είναι αυθεντικός και
αναλλοίωτος, δεν είναι ανεκτές οι διακρίσεις μεταξύ άνδρα και
γυναίκας, έχει παρομοιασθεί στο παρελθόν με το ρόλο του
τσομπάνη ενός κοπαδιού προβάτων, ή με τη θέση που έχουν σε μια
οικογένεια ο πατέρας και η μάνα. Ακόμα, ο Σεΐχης έχει θεωρηθεί
σαν ένας πνευματικός Μονάρχης. Αυτά γίνονταν δεκτά σε άλλες
εποχές. Σήμερα, κανένας αναζητητής, είτε γυναίκα είτε άνδρας, δεν
μπορεί να θεωρηθεί σαν πρόβατο. Από την άλλη μεριά η σχέση του
μουρσίντ σαν πατέρα ή μάνας του μαθητή, μπορεί να καλλιεργήσει
σχέσεις εξάρτησης του αναζητητή και να του θέσει εμπόδια στην
πορεία του προς την υπαρξιακή του ελευθέρωση. Ενώ τέλος, ένας
πνευματικός Δάσκαλος, όπως οφείλει να είναι ο μουρσίντ, δεν
μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν Ηγεμόνας, έστω πνευματικός. Ο
λόγος είναι απλός αλλά και πολύ ουσιώδης. Εκείνο το χάρισμα που
πρέπει να ξεχωρίζει το ήθος του μουρσίντ απέναντι στους μαθητές
και τις μαθήτριές του είναι μια βαθειά αγάπη. Αλλά η αγάπη δεν
μπορεί να συνυπάρξει με την άσκηση εξουσίας ή την απόλαυση
προνομίων.... Επειδή πάντοτε υπήρχαν αναζητητές και θα
υπάρχουν, που δεν μπόρεσαν να συναντήσουν έναν Δάσκαλο, στην
παράδοση του Σουφισμού λέγεται, πως σε τέτοιες περιπτώσεις