Σαλή Αγάς αφέθηκε στη σιωπή, ένιωσα μια ευχάριστη κόπωση.
Ήταν η κόπωση που μας επισκέπτεται μετά από μια κουραστική
προσπάθεια και μας εγκαταλείπει σε μια χαλάρωση αναψυχής.
Θυμάμαι αργά το βράδυ μιας Πέμπτης, τότε που μαζεύονταν
στο σπίτι του παππού για ζικρ. Κόντευαν μεσάνυχτα και μου
τηλεφώνησε ο Δημήτρης, ένας φίλος που ήταν τακτικός στις
συναντήσεις του Σαλή Αγά. «Με συγχωρείς» μου λέει και συνέχισε,
«ο παππούς σου θέλει να μας πεις ό,τι ξέρεις για τον άγιο Γεώργιο».
Ξαφνιάστηκα και προς στιγμή σκέφτηκα, τί να έχει συμβεί και ο
Σαλή Αγάς περασμένη ώρα νυχτιάτικα θέλει να μάθει για τον άη
Γιώργη. Τέλος πάντων, είπα ό,τι ήξερα για τον Άγιο και το
τηλέφωνο έκλεισε. Δεν μπορώ να κρύψω πως μ’ έτρωγε η
περιέργεια και μετά από ένα τέταρτο περίπου, κάλεσα τον Δημήτρη.
Λίγο μουδιασμένος, τον ρώτησα αν ήταν ακόμα στου παππού. Μου
απάντησε καταφατικά και τον παρακάλεσα να μιλήσω στον παππού.
Τί τρέχει παιδί μου, ρώτησε ο Σαλή Αγάς κι εγώ με τη σειρά μου
του απάντησα με την ερώτησή μου. Παππού, γιατί τόσο αργά ήθελες
να μάθεις για τον Άγιο Γεώργιο; Παιδί μου, χθες βράδυ τον είδα
ολοζώντανο σε όνειρο και ήθελα να μάθω για τη ζωή και το
μαρτύριό του. Ήταν ντυμένος με ρούχα στρατιώτη ετοιμοπόλεμου
και μου αποκαλύφθηκε ο ίδιος. Γι’ αυτό είχα ασυγκράτητο πόθο να
μάθω πιο πολλά για τον επισκέπτη μου. Έτσι, μόλις μου δόθηκε η
ευκαιρία σκέφτηκα πως θα ήταν κρίμα να την χάσω. Καλή σου
νύχτα τώρα....
Μετά από λίγο καιρό που βρέθηκα κοντά στον παππού, με
αφορμή τη γνωριμία του με τον Άγιο Γεώργιο, του είπα, ότι στα
οθωμανικά χρόνια, που η εκκλησία του αγίου Δημητρίου στη
Θεσσαλονίκη ήταν τζαμί, ο τόπος του μαρτυρίου του, ποτέ δεν