έκλεισε. Μέρα και νύχτα υπήρχε φύλακας εκεί, ένας Μεβλεβή
δερβίσης, που πρόσφερε σαν ευλογία στους προσκυνητές,
Χριστιανούς και Μουσουλμάνους λαδάκι με μύρο από τον Άγιο. Ο
Σαλή Αγάς χάρηκε σαν μικρό παιδί μόλις άκουσε αυτή την ιστορία.
Είδες παιδί μου, μου είχε πει, το Πνεύμα του Θεού αγνοεί κάθε
είδους περιορισμούς που άνθρωποι στενόκαρδοι επιχειρούν να του
θέσουν. Ο Αλλάχ περιφρονεί τους διαχωρισμούς που επιβάλλονται
από τις θρησκείες μεταξύ των ανθρώπων και το δείχνει με κάθε
τρόπο. Το πρόβλημα είναι πως δεν διαθέτουμε μάτια για να δούμε,
ούτε νου για να κατανοήσουμε....
Ο παππούς, για κάποιον που δεν τον είχε γνωρίσει, αλλά
περιοριζόταν μονάχα στις εξ όψεως εντυπώσεις, φαινόταν σαν ένας
πεισματάρης παλαιομουσουλμάνος, όπως συνήθιζαν να ονομάζουν
στη Θράκη κύκλοι του κράτους και των Χριστιανών γενικότερα,
τους Θρακιώτες που έμεναν προσηλωμένοι στην πίστη τους και
ήταν επιφυλακτικοί έως απόλυτα εχθρικοί στους προπαγανδιστές
της κεμαλικής ιδεολογίας της νέας Τουρκίας. Ο παππούς είχε ένα
ζωηρό και ανήσυχο πνεύμα, που έκρυβε κάτω από την τάκια που
κάλυπτε την κεφαλή του. Μπορεί να βιοποριζόταν ως αγρότης, αλλά
η μόρφωση ήταν μια μεγάλη αγάπη του και της είχε αφιερωθεί ως
τα βαθειά του γεράματα, μέχρι που άφησε τούτο τον κόσμο. Ο
Χαφούζ Αλή Ρεσάτ, που ήταν δάσκαλός του ήταν ένας σοφός
άνθρωπος και πολύ σημαντικός Μουσουλμάνος σοφός για την
εποχή του. Ήταν ο άνθρωπος που προσπάθησε να εμπνεύσει στους
μαθητές που φοιτούσαν στο μεντρεσέ του την αγάπη για την γνώση,
την αξία της πνευματικής απορίας, που δεν φοβάται να βρει
απαντήσεις στα ερωτήματα που γεννά, με την έρευνα και τους
γόνιμους συλλογισμούς. Μολονότι το ιδιωτικό σχολείο του Αλή
Ρεσάτ ήταν μεντρεσές, δηλαδή μουσουλμανικό ιεροσπουδαστήριο,